Niezwyciężony recenzja

Lema bardzo szanuję za jego treściwość i umiejętność stworzenia takiej atmosfery jakbyśmy czytali raport z mających faktycznie miejsce wydarzeń. Tak i jest w "Niezwyciężonym", który jest książką stosunkowo krótką i szybką w lekturze. Akcja posuwa się wartko, każdy rozdział w istotny sposób wnosi coś do naszej wiedzy o planecie Regis III i losach eksplorującej ją ekspedycji. Dzięki temu gęste opisy geologicznego uformowania powierzchni planety i spekulacje naukowców nie zdają się przydługie. Na dodatek główny bohater, Rohan, jest sympatyczny i łatwo przychodzi kibicowanie jego poczynaniom.
To co można odczytywać w jakiś sposób za wadę tej książki, to moim zdaniem, dosyć szkicowo zarysowane postaci. Wynika to zapewne z tego, że powieść koncentruje się przede wszystkim na osobliwościach Chmury i tym co dla Lema charakterystyczne czyli tą obcością innego. Niemniej poza Rohanem i Astrogatorem, którzy i tak są opisani w miarę oszczędnie, nie poznajemy za bardzo innych członków załogi (jedynie ich nazwiska, ale to mało - wystarczyłaby wspomniana mimochodem jakaś właściwa im cecha, przypadłość, zabawna anegdotka). Przez to czuć ten specyficzny chłód, tak jakby narrator oglądał zmagania bohaterów przez grubą soczewkę i mimo, że potrafi sportretować w interesujący sposób wiele stanów psychicznych, to jednak ciężko się z załogą "Niezwyciężonego" naprawdę zżyć. A szkoda, bo myślę, że książka by na tym zyskała - oddziaływałaby nie tylko intelektualnie, ale też emocjonalnie (jedynym momentem gdzie byłem jakoś poruszony, była końcówka, czyli samotne poszukiwania Rohana).
No i oczywiście problem kobiet, a raczej ich całkowitego braku. Ale jest to zarzut do każdej książki Lema, więc może nawet nie warto wspomina