Nikt, tylko my recenzja

Steven i Ellie wyjeżdżają na weekend do domku położonego na zupełnym odludziu. Wokół las, niedaleko zatoka, wokół panuje zima, klimat sprzyja romantycznej atmosferze. W założeniu tak właśnie miało być, ale...

Okładka i opis wydawcy przykuły moją uwagę. Zapowiadała się intrygująca lektura. Jednak od zapowiedzi do realizacji prowadzi często kręta droga. Tym razem powiem więcej, to była ślepa uliczka. Zamiast porywającej, mrocznej i tajemniczej akcji, otrzymałam historię w 2/3 przegadaną. Przykro mi to przyznać, ale strasznie męczyłam się czytając tę książkę.

Autorka porusza bardzo delikatny, ale jakże ważny temat związany z wykorzystywaniem seksualnym. Temat z ogromnym potencjałem. W związku z tym długo dawałam tej powieści szansę. Chciałam w końcu poczuć emocje bohaterów, wejść w ich umysły i w pewnym sensie zrozumieć ich zachowania. Mimo szczerych chęci nie dałam rady i kiedy po stu stronach nadal nic konkretnego się nie działo straciłam serce do tej książki. Gdybym nie miała zobowiązań recenzenckich na pewno bym ją odłożyła w połowie.

Bardzo lubię kiedy w powieści zawarte są retrospekcje. Wyjaśniają, ukierunkowują i przede wszystkim łącznie z aktualnymi wydarzeniami dają pełny obraz sytuacji. Niestety w tym wypadku mam wrażenie, że czas przeszły zdominował wydarzenia teraźniejsze. Fabuła w głównej mierze składa się z retrospekcji, migawek z dawnego życia bohaterów. Oczywiście rozumiem, że to tam tkwiło sedno problemu. Jednak było tego po prostu za dużo i sprawiło, że jakakolwiek akcja, która się zawiązywała była zwyczajnie porwana. Zabrakło mi w tym wszystkim płynności. Zupełnie nie mogłam wczuć się w klimat. Według mnie dużo lepszy i mocniejszy efekt dałyby dłuższe, bardziej "mięsiste" powroty do przeszłości, a nie takie chwilowe rzuty co kilkanaście stron.

Dopiero na około 70 stron do końca akcja nabrała dynamiki i od razu zapanowała gęstsza atmosfera. Dla mnie jednak samo mocne zakończenie nie wystarczy, by pozytywnie ocenić powieść. To bardzo przeciętna powieść. Szkoda.