Mgły Tangeru recenzja

"Samotność jest najgorsza, kiedy wokół ciebie znajdują się ludzie. Kiedy płaczesz, a ktoś obok śpi..."
 
 Gdybym natrafiła w księgarni na tę książkę, nie wiem czy byłabym zaintersowana. Mimo, że opis zaintrygował, to nie wiem co miałabym rozumieć czytając, że Flora szuka mężczyzny, z którym spędziła noc, a który zaginął 60lat temu. Obyczajówka czy fantastyka? A może coś całkiem innego? 
 "Mgły Tangeru" to niezwykle nostalgiczna powieść. Pełna smutku i tajemnicy skrywanej przez kilka dekad. Autorka w poruszający sposób opowiada o losach kobiet, których dzieliło wszystko, a łączył jeden mężczyzna. Przesiąknięta arabskimi przyprawami, marokańskim folklorem i niesamowitą atmosferą lat 50. Bardzo podoba mi się konstrukcja powieści. Z jednej strony mamy tę właściwą, o poszukiwaniach Paula - zaginionego kochanka, a druga część to fragmenty powieści, która jest jedyną wskazówką. Rozdziały te przeplatają się ze sobą, odkrywając przed nami kolejne zagadki. Na pewno nie jest to zwykła obyczajówka, a bardzo nieschematyczna historia z elementami thrillera. Może nie wciąga od pierwszej strony, ale gdy pozwolimy sobie wejść głębiej, pochłonie nas bez reszty.