Propozycja dżentelmena recenzja

Benedict Bridgerton jest artystą i jak na razie nie szuka żony, zamierza korzystać z tego wspaniałego życia, które ma. Spędza miło czas w świecie artystycznych dusz i oddaje się przyjemnościom. Wszystko się zmienia gdy na balu poznaje tajemniczą dziewczynę w masce, która tuż po północy znika. Benedict jest przekonany że to miłość jego życia i postanawia za wszelką cenę ją odnaleźć, w czym pomóc ma mu rękawiczka, którą zostawiła. Dzięki wyszytym na niej inicjałom trafia do rodziny, do której należy ten herb, ale oprócz dwóch córek nikt nigdy nie słyszał o innej dziewczynie. Problem polega jednak na tym, że mieszka w tym domu trzecia dziewczyna, ale ze względu na na to, że jest bękartem, nie jest brana pod uwagę. Tym samym informują mężczyznę, że nie ma tu czego więcej szukać. Benedict traci wiarę w miłość i nie zamierza się już nigdy zakochać. Jakiś czas później poznaje Sophie, która opiekuje się nim podczas jego choroby, a Benedict znów zaczyna czuć coś w sercu, ale przecież nie może zdradzić miłości swojego życia - dziewczyny z balu. Tylko czy Sophie i tamta dziewczyna to naprawdę dwie różne osoby?
Historia mocno inspirowana bajką o Kopciuszku, ale z większą pikanterią. Ta część również jest moją ulubioną, ponieważ mimo tego, że jest tu bardzo popularny i w dodatku bajkowy motyw, to historia jest bardzo rozbudowana i buduje napięcie. Jest trochę nieprzewidywalna - kiedy czytelnikowi już wydaje się, jak zakończy się rozdział, następuje nieoczekiwany zwrot akcji i historia zmienia swój bieg. Chociaż motyw jest banalny - poznali się na balu, a potem on jej szukał, to w kluczowym momencie but powinien pasować, natomiast w „Propozycji Dżentelmena” mija bardzo dużo czasu zanim książę odnajdzie Kopciuszka. Kiedy już ją odnajduje, ta ukrywa swoją tożsamość, przez co nie jest świadomy, że ma na wyciągnięcie ręki tą, której tak długo szukał. To jedna z tych książek, w której jest dużo życiowej mądrości oraz pokazany idealny obraz zachowań ludzi, którzy mają lepszy status społeczny. To czyny najbardziej definiują człowieka a nie jego status.