Milczenie nut recenzja

Ta książka to piękno. Ktoś powie, że to cegła, w końcu ma prawie 900 stron. Ja powiem, że to kilkaset stron pełnych pięknych słów.

Sama się tego nie spodziewałam. Nie znam autora, a zachęcił mnie opis i fakt, że książek wydało Novae Res. Już od początku spodobał mi się styl pisania i prowadzenia fabuły. Powoli, od słowa do słowa, od przeżycia do przeżycia, od emocji do emocji. Jestem zdziwiona, bo większość takich książek mnie nudzi, a tutaj tego nie było. Nie chcę zdradzać za dużo, ale mogę powiedzieć, że czytelnik niejako strona po stronie obserwuje dorastanie bohatera, przeżywa z nim trudności, odkrywa rodzinne tajemnice, pierwszy raz smakuje prawdziwej miłości. „Milczenie nut” ma swój własny świat, w który z przyjemnością się zagłębiłam. Bohaterowie są doskonale wykreowani. Główny bohater to Tomek, z pozoru grzeczny i dobry uczeń, ale wykazuje się odwagą i ratuje Zuzę z rąk niebezpiecznych mężczyzn. Każda postać ma w sobie coś, dzięki czemu chcemy ją poznawać i dowiedzieć się o niej jak najwięcej.

Pięknie napisana, językiem niejako poetyckim, ale zrozumiałym. Bardzo wciąga i szybko się ją czyta, co jest wielkim plusem patrząc na jej objętość. Jedyny minus to przydługie opisy, mające na celu zapewne opóźnienie akcji i odsłonienie wszystkich kart. Dla mnie były przytłaczające i nużące, bo myślę, że do całej fabuły wniosły mało. Mimo wszystko, pozostał mi niedosyt. Jak na 838 stron to ta książka skończyła się za szybko.

Tak jak mówiłam: nie będę zdradzać zbyt wiele wątków z fabuły, chociaż dzieje się wiele. „Milczenie nut” to po prostu bardzo dobra książka, która zapada w pamięć, pokazuje bezlitosne oblicze wojny, brzemiona przeszłości i zagmatwane koleje losu. Opowiada o pierwszej nieśmiało kiełkującej miłości, o upływie czasu, z którym wielu nie chce się pogodzić.

Cieszę się, że to kolejny debiut, któremu dałam szansę i że to spotkanie tak się udało. Będę z wielką przyjemnością śledzić poczynania autora.