Przejęcie recenzja

Tuz po przeczytaniu „Farmy Lalek” sięgnęłam po trzecią część, czyli „Przejęcie”. Bardzo dobra książka, choć według mnie plasuje się o oczko niżej niż druga część, która po prostu wcisnęła mnie w fotel.
Komisarz Mortka wraca do Warszawy z ręką w gipsie i strachem o swoje życie (nie spojleruję!). W stolicy jednak nie ma czasu na odpoczynek, bo pewien telefon sprawia, że L4 przestaje być ważne. Z Mostu Gdańskiego zwisa biznesmen. Ze związanymi rękoma. I rozpłatanym brzuchem. I orzeszkiem ziemnym w zaciśniętej dłoni. Brzmi bardzo intrygująco, prawda?
Boom! Zostajemy wrzuceni w wir akcji warszawskiej policji. Zamiast Kochana, mamy aspirantkę Suchocką, czyli Suchą. Na tle rozwiązywanej sprawy pojawiają się kwestie związane z przemytem narkotyków z Kolumbii, a zabójstwo przedsiębiorcy jest dopiero wierzchołkiem krwawej góry lodowej. Po Warszawie kręci się pewien Adrian o nietypowej urodzie, ktoś szuka tajemniczego Polaco, a w kilku mieszkaniach znajduje się martwe kobiety, które uznawane są za samobójczynie, jednak ich śmierć łączy zbyt wiele podobieństw.
Tak jak w dwóch poprzednich częściach tak i w „Przejęciu” pan Wojtek zaciekawia sprawnie rozpisaną akcją. Jest ona logiczna, pędzi niczym rozpędzone BMW (a na końcu to prawdziwy rollercoaster!) i z każdą kolejną stroną przybliżamy się do rozwiązania skomplikowanej zagadki. I na końcu WSZYSTKO się łączy! Powtórzę się, ale doceniam autentyczność bohaterów. Nic nie jest czarno-białe i to my, czyli czytelnicy, oceniamy poszczególne postaci i motywy ich postępowania. Postaci nie są stereotypowe, każda jest daleka od wszelkich uproszczeń jak na przykład homoseksualista czy kobieta w policji.