Labirynt recenzja

Styl pisania Piotra Borlika ma w sobie coś przyciągającego. Ja czułam się kupiona już przy pierwszej przeczytanej przeze mnie książce, ale sięgając po każdą kolejną, nie jestem w stanie oderwać się od tworzonych przez autora historii. Nie inaczej było w przypadku ,,Labiryntu", który sprawił, że stale błądziłam wraz z bohaterami po ich życiowym labiryncie, poszukując wyjścia.

Autor po raz kolejny wykreował bardzo ludzkie, nieidealne postacie. Każdy z bohaterów zmaga się ze swoimi problemami, znacznie różniącymi się od siebie, a mimo to ich drogi stale się spotykają. Dostajemy tutaj świetnie rozbudowaną warstwę psychologiczną, ale też elementy rasowego kryminału. Historię poznajemy z trzech perspektyw w roku tragedii, w momencie, w którym Tomek zaczyna dostawać labirynty oraz w chwili obecnej. Dzięki tym przeplatanym wydarzeniom, autor dawkuje nam informacje i skutecznie buduję napięcie. Dużym plusem są również nie za długie rozdziały, bo zwiększa to tylko komfort czytania.

Początkowo obawiałam się, że pomysł na fabułę, swoją drogą świetny, może okazać się mało realistyczny. I owszem, było kilka elementów, które by to potwierdzały, ale ostatecznie historia wypadła naprawdę wiarygodnie! Od samego początku czytelnik zostaje wciągnięty w skomplikowaną grę, w której uczestniczy główny bohater. Zagłębiamy się w przeszłość i powstałe w jej wyniku traumy, trawiące wszystko, niczym ogień. Z każdą kolejną stroną atmosfera gęstnieje, a historia staje się mroczniejsza i przepełniona bólem. Motywacje osoby, która tworzy labirynty, intrygują i wzbudzają wiele emocji.

Mroczny klimat opuszczonych budynków Trójmiasta tylko potęguje bijący od historii niepokój. Wszystkie te miejsca mają swój ogromny wkład w fabułę. Od początku miałam swoje podejrzenia, co do rozwiązania tej sprawy, ale bardzo szybko autor zburzył je, jak domek z kart. Zakończenie mocno mnie zaskoczyło, a co najważniejsze autor odpowiedział na wszystkie pytania, które powstały w mojej głowie. A czy wy odważycie się wejść do labiryntu?