Recenzja książki Dopóki nie zajdzie słońce

Przyznam szczerze, że bałam się sięgać po tę książkę. Z jednej strony bardzo mnie kusiła, bo Sam i Jess zdawali się barwniejszymi postaciami niż Alex i Eva. Chociaż nie wiem czy takiego gburowatego, mrukliwego Sama można nazwać barwniejszym ;) Z drugiej strony, Zapisane w pamięci momentami moocno mnie wymęczyło. Naprawdę mocno. Bałam się, że i ta książka będzie mnie nudzić, chociaż na szczęście, jej objętość, to już nie 750 stron, lecz nieco więcej niż połowa "Zapisane..."
"Dopóki nie zajdzie słońce". Sam początek uderza w twarz, po czym poprawia, waląc dodatkowo pięścią w brzuch i odbierając nam powietrze. 
Robienie złych rzeczy nie zawsze oznacza, że to ludzie są źli. Czasem to po prostu życie jest ch.jowe... gubimy się i czasem dążymy do samozagłady. Ale możemy zostać uratowani. Ktoś może nam pomóc, podać rękę, pociągnąć w górę z tej otchłani i uratować. Mrok Samuela mogliśmy w małej części zobaczyć w "Zapisane w pamięci". Tutaj możemy go ujrzeć w całej okazałości.
"To nasze umysły są bronią, która nas zabija". 
Sam i Jessica zdają się nie cierpieć, wiecznie się kłócą, dogryzają sobie, wręcz obrażają. Ale jak to mówią, kto się lubi... ;) 
Jess również ma swoje demony, które ukrywa pod maską uśmiechu. 
"Dopóki nie zajdzie słońce" czytało mi się naprawdę dobrze, nie nudziłam się ani przez chwilę. Początkowo mroczne, później okraszone sporą ilością humoru. To jednak nie oznacza, że mrok zniknął, bo on często budzi się niespodziewanie, żeby znów nam przywalić. 

Nie żałuję, że postanowiłam przeczytać tę książkę :)