Dom w ogrodach marzeń recenzja

Mówią, że wiek to tylko liczba, ważne to, jak się czujemy duchem. Książka autorstwa Krystyny Zofii Kamieniak „Dom w ogrodach marzeń” to ciepła opowieść o przemijaniu. O tym, jak upływ czasu wpływa na ludzi. Autorka stworzyła dość magiczny klimat, w którym możemy się zatopić.

Emerytowana nauczycielka Luiza Swanson, po tym jak dowiaduje się, że iż jej wieloletnia pomoc, a zarazem i przyjaciółka Karolina, przeprowadza się z mężem do Ameryki, postanawia zamieszkać w pensjonacie dla kobiet. Starsza pani nie chce być bowiem sama, ponadto potrzebuje nieco pomocy w codziennych czynnościach. Pensjonat, który wybrała, zna tylko z pocztówki, którą niegdyś otrzymała od swojej ciotki Felicji, jednakże ogród, który na niej widnieje, tak zachwycił Luizę, że kobieta dosłownie czuje, że coś ją do niego ciągnie. Nie potrafiąc oprzeć się temu uczuciu, wyjeżdża. W pensjonacie mieszkają same starsze panie, wśród których nauczycielka bardzo dobrze się czuje. Dni płyną przyjemnie, a każdego dnia Luiza wysłuchuje nowych historii od pensjonariuszek. Z czasem jednak przestaje jej to wystarczać, a każdy dzień wydaje się być taki sam. Pewnego dnia przez przypadek kobieta odkrywa wejście do ogrodu, który wygląda jeszcze piękniej niż Luiza zapamiętała z pocztówki ciotki. Wraz z tym odkryciem wszystko się zmienia jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Starsza pani czuje niesamowitą ekscytację z powodu swoich tajemniczych wycieczek do ogrodu. Gdy dowiaduje się, że zaginęła jej najlepsza przyjaciółka, wyrusza na wyprawę poszukiwawczą, nie znajduje Helen, ale spotyka małą dziewczynkę. Pojawia się wątek detektywistyczny, który na pewno dodaje nieco ekspresji całej fabule. Kim jest dziewczynka? Co takiego wydarzyło się w Ogrodzie i gdzie jest Helen? Odpowiedzi, które udziela nam autorka, mogą być w pewien sposób nieoczywiste.

Muszę przyznać, iż czytając książkę, widziałam trochę nieścisłości, to, co się działo w Ogrodzie, nie wiele miało wspólnego z rzeczywistością, a jednak przeszło do porządku dziennego. Na ten magiczny klimat też musimy troszkę zaczekać, początkowo nie bardzo wiemy, w jakim kierunku podąża autorka książki i o czym tak naprawdę jest fabuła. Nie będę tu się jednak bardzo czepiała, bo mam wrażenie, że snując opowieść p. Krystyna, zrobiło to celowo. Lekkie pióro autorki sprawia, że przez książkę się płynie, a czas spędzony na czytaniu przemyka między palcami.

Autorka ukazuje nam, iż niezależnie od wieku, w jakim jesteśmy, może nas spotkać w życiu coś niesamowitego, przygoda, którą zapamiętamy na zawsze. Nigdy nie jest za późno na przyjaźń i miłość, czy mamy 20, czy 80 lat to nie ma znaczenia, liczy się to, jacy jesteśmy w środku.

Podsumowując, polecam tę książkę, wszystkim tym, którzy pragną oderwać się od rzeczywistości i poczuć odrobinę magii w sercu.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta z serwisu na Kanapie.pl.