Recenzja książki Beksińscy. Portret podwójny

Fascynują mnie obrazy Beksińskiego, są one magiczne. Głos i audycje Tomasza przypomniałam sobie dzięki YouTube. Kiedyś bardzo je lubiłam, ale nie pamiętałam nazwiska. Książka bardzo starannie wydana z reprodukcjami obrazów i ze zdjęciami. Sięgnęłam ostrożnie, ale nie zawiodłam się. Biografia jest wyborna, czyta się ją jak najlepszy dramat psychologiczny. Pokazane są dwie fascynujące osobowości i ich trudne relacje. Tak naprawdę ukazane są trzy silne osobowości, możemy poznać, nie bezpośrednio, ale z opowieści, ojca Zdzisława. Zdzisław Beksiński wychowany w wojskowym drylu sam nie zaznał nigdy ojcowskiej miłości. Ojciec miał taką władzę nad nim, że ukończył niechciane studia i podjął nudną pracę, dopiero po śmierci ojca zaczął malować. Jednak wychowanie własnego syna w kontrze do własnego wychowania nie zawsze jak widać przynosi dobre efekty. Tomasz mówił o braku stawiania granic w dzieciństwie. Znamienne są słowa:

„Zdzisław Beksiński nigdy nie uderzy swojego syna.
Zdzisław Beksiński nigdy nie przytuli swojego syna”.

A czy sam kiedykolwiek był przytulany przez ojca?

Początki kariery artystycznej były bardzo trudne, właściwie nie mieli z czego żyć. Sam Zdzisław miał wiele wątpliwości: „Wolę nie mieć forsy niż robić coś, czego nienawidzę, ale po prostu męczy mnie myśl, że ja wybrałem, ale nie wybrała tego Zosia, ani Tomek, ani mama. Tymczasem oni wszyscy, mając minusy, nie mają tych plusów, jakie uzyskałem ja.” Dopiero po pewnym czasie przyszła sława, a z tym i pieniądze. Czy ten okres biedy nie miał wpływu na relacje Zdzisława z synem.
Cichą i trochę pominiętą, ale bardzo ważną bohaterką tej książki jest Zofia Beksińska, Żona i Matka. Zofia mimo ukończenia studiów i skrajnie trudnej sytuacji materialnej nigdy nie podjęła pracy. Co by się stało gdyby na drodze Zdzisława nie było Zofii? Co by się stało gdyby Tomasz znalazł podobną kobietę? Czy tylko Ojciec nie stawiał stawiał barier? Myślę, że duży wpływ na to, jakimi byli obaj miała Zofia. Zofia jednak pozostaje zagadką.

Książka przedstawia jak trudne mogą być relacje w rodzinie i mimo bliskości olbrzymia samotność każdego z jej członków. Książka o poszukiwaniu miłości, zrozumienia i nie umiejętności wyrażania swoich uczuć.

Budzi moje uznanie olbrzymi materiał zebrany w książce. Książka jednak nie jest przeładowana faktami, jest napisana brawurowo, odsłaniając głębię obu postaci. Pozostawia po sobie mnóstwo emocji i przemyśleń.