Kamienica przy Kruczej recenzja

Pierwsza moja styczność z panią Ulatowską, a więc "Przypadki pani Eustaszyny" była zupełnie inna niż z książką o Kruczej. Wiedziałam jednak, że pomimo odmiennej tematyki, o wiele trudniejszej i pełnej okrucieństwa, bo o czasach wojny opowiadającej, najnowsza powieść pani Marii na pewno przypadnie mi do gustu. Miałam już dosyć lektury historii trzydziestoletnich kobiet samotnych wyjeżdżających do miejsca, gdzie psy szczekają odwrotną stroną, gdzie znajdują księcia z bajki, porzucają wcześniejsze życie, nie oglądając się wstecz, wbrew wszystkiemu odnajdują tam szczęście i spokój. Chciałam poczytać o ludziach prawdziwych, takich, którzy borykali się z realnymi problemami, którym odbierano nadzieję, godność, na których oczach ginęli ich ukochani, najbliżsi, a mimo to udało im się przetrwać. Ta książka spełniła moje oczekiwania jak najbardziej, a nawet przerosła je. Późno w nocy skończyłam ją czytać i mimo zmęczenia miałam wielką ochotę od razu o niej tu, na moim blogu napisać.
Tą poruszającą opowieść o mieszkańcach kamienicy przy ulicy Kruczej 46 w Warszawie, w dobrym momencie czytałam, ponieważ jestem przecież w stolicy w tej chwili. Jeszcze w niedzielę zakupiłam figurkę małego powstańca, w zeszłym roku byłam wraz z dziećmi w Muzeum Powstania Warszawskiego. Ogromnie ciekawi mnie historia naszego kraju, zresztą w ogóle historia, obok języka polskiego, była w latach szkolnych moim ulubionym przedmiotem. Piękne jest to, że pomimo wszelkiego zła, jakie zagościło w Polsce znaleźli się ludzie, którzy ponad wszystko cenili człowieka, dobro potrafili z siebie wykrzesać za wszelką cenę starali się pomóc innym, ciesząc się, jakby ratowali najbliższych członków rodziny. To pozwala mi wierzyć w to, że człowiek serce jednak posiada, może nie każdy, ale jednak.