Osada recenzja

19.08.1959
Albin i Gustaw dojeżdżają do miasteczka Silvertjärn. Wita ich tylko cisza. Gdy zbliżają się do wjazdu z daleka widzą latarnię, a przy niej stojącego człowieka.
Niestety to była ułuda...
W rzeczywistości jest to wysoki, wbity w ziemię pal, a do niego przywiązane są rozkładające się zwłoki.
Gdy wysiedli żeby przyjrzeć się z bliska, z oddali usłyszeli płacz niemowlęcia.

W sierpniu 1959 roku w małej górniczej osadzie Silvertjärn ,dochodzi do tajemniczego zniknięcia wszystkich mieszkańców, a było ich prawie dziewięćset osób.
Grupa składająca się z Tone, Maxa, Emmy, Roberta i Alice, zamierza nakręcić film dokumentalny pt.”Miasto”.
Zamierzają ustalić co tak naprawdę się stało tego upalnego sierpniowego dnia.
Kompletny brak zasięgu w tym miejscu sprzyja aurze tajemniczości. Naukowcy tłumaczą, iż może to być związane z rudą żelaza w skalnym podłożu, ale nikt nie wie na pewno.
Grupa postanawia rozstawić się na rynku i stąd zacząć przeszukiwanie okolicy.
Okoliczną szkołę, w której znaleziono noworodka i kościół, w którym w tamtych czasach rządził pastor Mattias.
Jak podejrzewają społeczność ta, była czymś w rodzaju sekty, a znalezione stare kazania tylko zdają się to potwierdzać.
Gdy jedno z nich znika atmosfera się zagęszcza.
Czy zanim poszukiwanie śladów dobiegnie końca grupie uda się znaleźć rozwiązanie tajemnicy zniknięcia mieszkańców?



Akcja dzieje się dwutorowo, w czasie teraźniejszym, jak również opowiadane są wydarzenia z 1959 roku, z przed tajemniczego zniknięcia.
Gdy zaczynałam czytać tę powieść, moje oczekiwania były dosyć wysokie, gdyż wiele osób chwaliło tę książkę.
Niestety z przykrością muszę powiedzieć, iż jest to jedna z gorszych pozycji jakie w tym roku czytałam.
Przez pierwsze dwieście stron książki nie dzieje się nic. Później powoli zaczyna się robić ciekawie i już z nadzieją oczekiwałam, że jednak będzie miłe zaskoczenie...
Cóż, zaskoczenie było, a i owszem, ale nie koniecznie in plus.
Koniec jest tragicznie bez sensu, wyjaśnienie całej historii jest najgorszą częścią całej książki.
Mały plusik za styl, gdyż przyjemnie się czytało, gdyby nie toporne dialogi...
Podsumowując dla mnie jest to jedno wielkie potworne rozczarowanie.


#wydawnictwozyskiska
#renibook