Pałac Północy recenzja

Carlos Ruiz Zafón jest hiszpańskim pisarzem, którego znamy przede wszystkim z takich dzieł jak „Cień wiatru” czy też „Gra anioła”. Jednak „Pałac północy”, to druga powieść, jaką napisał autor na starcie swej kariery – została zaklasyfikowana do literatury młodzieżowej. Jest to także druga książka Zafóna, po którą postanowiłam sięgnąć.

Tytuł książki wziął się od nazwy miejsca, w którym spotykali się główni bohaterowie powieści. To właśnie o nich i przerażającej przygodzie, w jakiej przypadło brać im udział, możemy przeczytać w tym dziele literackim.

Cała treść „ubrana” jest w formę wspomnień jednego z członków Chowbar Society, o wydarzeniu, które rozegrało się wiele lat wstecz w Kalkucie. Wszystkich bohaterów poznajemy w momencie ukończenia przez nich szesnastego roku życia, według prawa panującego w mieście, są już osobami dorosłymi i muszą odejść z sierocińca, w którym razem się wychowywali. Nie wiedzą, że jest to dzień, w którym naprawdę przyjdzie im się pożegnać z dzieciństwem, ponieważ w następstwie zdarzeń w jakich wezmą udział, będą musieli szybko wydorośleć.

Wydaje mi się, że nie potrzeba dodawać nic więcej, aby nie ograbić książki z jej aury tajemniczości. Muszę tylko dodać, iż książka mówi nam o prawdziwej przyjaźni, odnalezieniu rodziny, tęsknocie i uczuciu rodzicielskim.

W tej powieści autor również w swej początkowej nocie wyraża nadzieję, że przypadnie ona do gustu nie tylko młodzieży, ale także starszym czytelnikom. Wydaje mi się, że udało mu się to w stu procentach. Zawiera ona uniwersalne przesłanie, które każdemu z nas jest bliskie, mianowicie, iż prawdziwa przyjaźń przezwycięży wszystko i nawet upływ czasu jej nie zniszczy. Również wątek miłości, jaką rodzice darzą swoje dzieci i dla której gotowi jesteśmy poświęcić swoje życie, jest bliski większości dorosłych czytelników.

Książka napisana jest prostym językiem, dzięki czemu czyta się ją łatwo i bardzo szybko. Akcja jest ona poprowadzona w sposób zwięzły i ciekawy. Wciąga od początku, chociaż wydaje mi się, iż spowodowane to jest bardziej ciekawością czytelnika niż szybkością jej rozwoju. Są momenty, przez które mogą przejść dreszcze po plecach, co jak dla mnie jest na plus, ponieważ sprawia że na własnej skórze możemy poczuć tajemniczość i mroczną stronę zdarzeń w których przyszło wziąć udział bohaterom. Zafón naprawdę potrafi tworzyć bardzo plastyczne obrazy wątków fantastycznych, przy pomocy samych słów.

Książkę naprawdę polecam każdemu.