Pani March recenzja

„Pani March” autorstwa Virginii Feito to nietypowy thriller psychologiczny z elementami czarnej komedii oraz satyry społecznej.

Akcja powieści rozgrywa się w środowisku elity towarzyskiej Nowego Jorku. Pani March to żona głośnego amerykańskiego pisarza George’a Marcha. Najnowsza powieść George’a robi furorę. Żona jest dumna ze swojego sławnego męża. Pewnego ranka, właścicielka ulubionej cukierni sugeruje Pani March, że jest pierwowzorem literackim bohaterki ostatniej powieści George’a – odrażającej kobiety o imieniu Johanna.
Ta rzucona mimochodem uwaga powoduje, że pani March nabiera wobec męża coraz więcej podejrzeń… Szperając w jego gabinecie, znajduje wycinek prasowy o zaginionej kobiecie. Czy George miał coś wspólnego z jej zniknięciem? Zadręczając się, spędza samotne noce ze swoimi myślami. Na domiar złego w jej mieszkaniu pojawiają się karaluchy i słychać dziwne dźwięki. Narastający niepokój i zaciekła determinacja w odkrywaniu sekretów męża stopniowo zaczynają zagrażać całemu jej otoczeniu…

„Pani March” to kolejna powieść, w której napięcie budowane jest stopniowo. Na początku poznajemy sielankowe życie tytułowej bohaterki, które przypomina nam fragment niejednej pozycji obyczajowej, jednak kiedy życie pani March zaczyna runąć, niczym domem z kart, akcja nabiera pewnego tempa, które coraz szybciej popycha nas do finału, które zaskoczy niejednego czytelnika.

Atutem tej historii jest bez wątpienia postać pani March, która już od samego początku udaje przed nami kogoś, kim naprawdę nie jest - gra swoją rolę, której uczyła się przez kilka lat. Jest to kobieta, której wpojono, że nigdy nie powinna pokazywać swojej prawdziwej twarzy i zawsze powinna grać pod publikę. Jej perfekcyjne życie budowane na kłamstwie w pewnym momencie pęka niczym bańka mydlana i wtedy rozpoczyna się prawdziwa jazda bez trzymanki...

W trakcie czytania traficie na wiele monologów głównej bohaterki, które spowodują u Was poczucie smutku, pewnej melancholii oraz sprawią, że w środku poczujecie się złym człowiekiem. Coś czuję, że postać pani March nie da mi zbyt prędko spokoju.

Na koniec kilka słów o akcji i zakończeniu. Jeśli chodzi o pierwszy z nich, przyznam, że „Pani March” w moim odczuciu była aż nadto powolna i wprowadziła mnie w pewną monotonność, przez którą zmuszona byłam odłożyć książkę na półkę, by po czasie znów do niej powrócić i przeżyć wszelkie emocje ze zdwojoną siłą. Natomiast jeśli chodzi o zakończenie, przyznam, że bardzo dobrze współgra on z całą fabułą. Może i pewna jej część była dla mnie do przewidzenia, to jednak jego większy fragment bardzo mnie zaskoczył.

Czy książkę polecam? Jeśli cenisz sobie pozycje, w których występują ciekawi/nieszablonowi bohaterowie, koniecznie sięgnij po ten tytuł. Coś czuję, że pani March zapewni Ci niezapomnianych wrażeń.