Pieśń pustyni recenzja

Kiedy nic nie idzie po Twojej myśli. Jesteś niewolnikiem własnego życia. Twój los nie jest tak naprawdę Twoim losem. Oddajesz krok po kroku cząstkę siebie, tracisz życie na bezustanny bieg. Walka życia ze śmiercią. Uciekasz przed jednym, zbliżasz się do drugiego, w dodatku wychodzą na jaw prawdy o jakim się nikomu nie śniło. Uczucia też rodzą się w miejscach, których nie powinny.

Od pierwszej strony wiedziałam, że pokocham Zirrę. Jest twarda, nieustępliwa, jedyna w swoim rodzaju. Autor nie zaczyna przydługim wstępem tylko wrzuca nas do głębokiej w... przepraszam tutaj możemy udławić się tylko piaskiem, co robimy strona za stroną. Historia z pozoru prosta siostra chcąca ratować drugą siostrę. Dochodzi do tego ogrom przeróżnych zwrotów akcji, magii, starożytnych artefaktów, ksiąg, legend i niesamowitych pochówków. Nic nie jest takie jakie się mogło wydawać. Kobieta, która unika śmierci codziennie będąc na pustyni nie potrafi funkcjonować w normalnej rzeczywistości. Dominium okazuje się zgoła inna niż się spodziewała.

Na swojej drodze spotyka przyjaciół i wrogów, jej droga nie jest usłana różami, to w pewnym momencie zaczyna rozumieć co się z nią dzieje, a magia zaczyna być jej przyjacielem nie wrogiem. Nie zapominajmy o innych bohaterach, których totalnie nie trawie w tej powieści. Ich postawa, charakter idealnie pasują do fabuły to i tak nie polubię ich nigdy, a mianowicie Staurosa i Astris. Są irytujący ja wiem, że ich historia ma cudowny sploty akcji z naszą główną bohaterką to, jak widziałam, że zaczyna się ich perspektywa bez urazy chciałam rzucić książką. Karamis zasługuje na wspomnienie, bo duet jego i Zirry to najlepsze co może Was spotkać. Co drugą stronę musiałam używać znaczników na cudowne konwersacje pomiędzy tym dwojgiem, a bardziej na niego i jego cudowne poczucie humoru. Będziecie bawić się cudownie i pokochacie go równie mocno.

Świat zasługuje w ogóle na wielki zachwyt. Czuć klimat starożytnego Rzymu z klimatem pustynnym, nie wiedziałam, że można tak zaskoczyć i wciągnąć w opisy walki. To jest po prostu mistrzowsko zrobione. Oddany klimat w 100%, czuć ten przesypujący piasek, nie brakuje też zwierzątek wszelakiego rodzaju i emocji, które wylewają się z każdej strony.

Zirra jest moją bratnią duszą, Karamis moim najdroższy, bratem, kult Wszechśmierci największym wrogiem to ma klimat rodem z Nibynocy co niezwykle mi się podoba, a Erin-Asar to moja zaginiona siostra bliźniaczka (ma fajne pazurki). Koniec wbije Was w fotel i z niecierpliwością będziecie oczekiwać następnego tomu tak jak ja!