Śnieżna siostra recenzja

Jestem - nie zacznę tej recenzji od jakiegoś gładkiego wstępu, a strzelę od razu bezpośrednio - jestem tą książką zahipnotyzowana. Otumaniona (w pozytywnym tego słowa znaczeniu) i ujęta do najgłębszych trzewi ludzkich. Jestem zachwycona jej treścią, rysunkami i tym, co robi z człowiekiem, który zasiada do lektury. Ona przemienia duszę, bo jesteś innym "kimś" po skończeniu czytania. łapiesz na tym, że przed lekturą byłeś inny, inaczej patrzyłeś i myślałeś, a po... Po jesteś kimś, kto sam siebie nie poznaje.
Czyżby podmieniono ci wnętrze? Dokonała się jakaś umykająca twojej percepcji transformacja? O co w tym wszystkim chodzi? - zastanawiasz się na próżno, bo znikąd nie zauważasz pomocy. Znikąd nie nadchodzi odpowiedź.
Ale to magia. Czysta, niczym nieskalana magia.
"Śnieżna siostra" Maji Lunde okraszona perfekcyjnymi ilustracjami Lisy Aisato to perła wydawnicza. To niebanalna, pełna głębi i znaczenia powieść, którą trzymając w dłoniach odczuwasz całym sobą. Dla mnie to przywilej - móc z nią współodczuwać, przeżywać, płakać nad jej stronami. Takich powieści nie znajduje się każdego dnia. Ba, na takie powieści trafia się częstokroć RAZ W ŻYCIU.
"Śnieżna siostra" jest smutna. Oto historia dziewczynki, która nie żyje. Hedvig żyje całą sobą. Uwielbia łyżwy, ale nie umie pływać. Smakuje jej gorące kakao, ale nie zna smaku zimnej herbaty. Mówi o tym, co może, a nie o tym, co ją rani. Hedvig jest tajemnicza. Ale uwielbia spędzać czas z Julianem, który... Tak, Julian ucieka ze swojego domu, w którym niemalże od roku zamieszkał wielki, wielki smutek. Stał się zamiennikiem najstarszej siostry Juliana, która zmarła, a po której żałoba trwa i trwa i trawi serca wszystkich. Oplotła też cały dom i twarze tych, co w nim żyją. Nikt z nikim nie rozmawia, nikt się nie śmieje, nie uśmiecha, nie ma kolorów,a wszystko jest nijakie lub beznadziejne. Tak nigdy nie było... I nawet zbliżające się święta i wigilia, która tak cieszyła nieobecną siostrę w tym roku może nie mieć miejsca...
Julian ucieka od smutku, bo stracił wiarę we wszystko.
I poznaje Hedvig. Musieli się spotkać, bo się potrzebowali.
Dzięki dziewczynce Julian ponownie zaczyna czuć magię tego czasu, a Hedvig dzięki chłopcu wie, że może już... odejść.
Nie zdradzę niczego poza tym. Musisz koniecznie sam wejść w ten książkowy świat. Musisz poczuć bicie własnego serca, ciepło na policzkach i budzącą się w tobie wiarę - wiarę w sens wszystkiego.

I te ilustracje - zachwyt. Zapierają dech w piersi. Zmuszają do pochylenia głowy. Do kontemplacji.