Złodziejka książek recenzja

Gdy byłam młodsza, zastanawiałam się, jak to jest, że niektóre książki po prostu czyta się lekko i przyjemnie, a inne - żmudnie. Jak to się dzieje, skoro każda książka to zbiór zdań, akapitów, rozdziałów i części, łączących się po prostu w całość?

„Złodziejkę książek” dostałam na mikołajki od mojej przyjaciółki. Już widząc tę książkę, pomyślałam sobie: „Jeśli jest tak piękna jak jej okładka, to z pewnością ją polubię”. Nie myliłam się - to był ten typ lektury, którą kończysz, nie licząc stron.

Akcja powieści rozgrywa się podczas II Wojny Światowej, w Niemczech, ale nie ukazuje wojny na froncie. Główną bohaterką jest Liesel, która pomimo młodego wieku została nieźle styrana przez los. Narratorem powieści jest zaś Śmierć we własnej osobie.

Naprawdę uwielbiam klimaty XX wieku we wszelkich dziełach - powieściach, filmach czy przedstawieniach. Dlatego też „Złodziejka książek” znajduje się aktualnie na szczytach mojej listy ulubionych lektur. Tak prawdziwie ukazuje ona realia życia podczas wojny - nie na froncie, ale codziennego, cywilnego życia - że podczas czytania sama czułam się, jakbym była małą złodziejką książek, która podwędziwszy dobrą pozycję z domu pani burmistrz, chowa się z nią w pokoju, zagłębiając się we wspaniałe historie.

To, że czytelnik może się utożsamić z główną bohaterką, z pewnością wpływa na zwiększenie przyjemności z lektury. Mała Liesel jest przecież tak podobna do wielu z nas - spędza czas ze znajomymi, potrzebuje kontaktu z rodzicami, przywiązuje się do różnych ludzi, ma pasję i się jej poświęca. Tak naprawdę w „Złodziejce” znajdujemy taką różnorodność postaci, że każdy znajdzie swojego faworyta - opiekuńczego „papę”, niedającego za wygraną Maxa, sympatycznego i stale dążącego do celu Rudy’ego czy też surową, ale kochającą Rosę.

Nie da się jednak zrecenzować tej książki, nie biorąc pod uwagę zakończenia. Moment kulminacyjny obraca cały świat Liesel do góry nogami. Z tej końcówki wyciągam dwie konkluzje: po pierwsze, nie odkładajmy niczego na później, bo może ono nie nastąpić. Po drugie: czasami mocne pragnienie życia, pomimo przeciwności, wystarcza, aby faktycznie przeżyć.