Bielmo recenzja

Edgara Allana Poe przedstawiono mi w dzieciństwie. Nie jestem fanką wszystkich jego dzieł, jednak niektóre wdzierają się do umysłu i powodują małą lawinę uczuć. Tak samo osoba pisarza zdaje się być owiana mgłą tajemnicy. Tak więc z zaintrygowaniem zaczęłam czytać książkę, która stawia Poego w roli pomocnika śledczego prowadzącego dochodzenie w sprawie okrutnego morderstwa.

"Bielmo" jest naszpikowane wprost gotyckim klimatem. Sam fakt, że jednym z głównych bohaterów jest Poe, mógł nasuwać taki wniosek, ale nie tylko osoba poety - cała powieść kipi romantyczną nostalgią, od naznaczonego piętnem smutku śledczego, po obiekt uczuć Edgara Allana, który jest archetypem nieszczęśliwej kochanki. Jako taka, książka zrobiła na mnie niesamowite wrażenie - tego właśnie potrzebowałam, kiedy za oknem słota i deszcz, a jedynym pocieszeniem jest kubek grzanego wina.

Śledztwo prowadzone w sprawie morderstwa i zbezczeszczenia zwłok młodego kadeta elitarnej szkoły wojskowej posuwa się powoli, my także powoli poznajemy kolejne dowody, kolejnych podejrzanych i kolejne tajemnice, które od połowy zaczynają się piętrzyć. Sama oś śledztwa jest jedną ze składowych akcji, wydaje mi się także, że głównym zamiarem autora było nakreślenie postaci tak dobrze, jak to tylko możliwe, nadanie im życia, pozwolenie na oddech poza kartami książki. Możemy poznać ich przeszłość, plany na przyszłość, wady (także te dość spore, Bayard nie idealizuje swoich bohaterów) i umiejętności. Rzuceni w wir dochodzenia, wydają się jeszcze bardziej ludzcy.

Bayard i jego styl wydają się przeciwstawiać w pewnym sensie własnemu bohaterowi - Poemu. Jest dosadny ale nie prosty, owszem jest też nabrzmiały nostalgią i pewnym smutkiem, ale widać wyraźną różnicę między tym jak wysławia się sam Poe a jak inni bohaterowie. Stawia to młodego pisarza w świetle reflektorów, wybija się on na ich tle, mimo, że dla innych jego poetycka natura to wada i powód do rozbawienia.

Dla tych, którzy nie lubią brutalności - książka, mimo że kryminalna, nie sypie kością, nie broczy krwią. Zbrodnia jest przedstawiona raczej jako fakt, nie powód do rozwodzenia się nad okrucieństwem mordercy. Ma przez to coś z powieści z dawnych lat, daleko jej do nowoczesnych powieści sensacyjnych, gdzie autorzy prześcigają się w opisywaniu dewiacji i wynaturzeń.

Jestem zachwycona książką, filmu nie zamierzam jednak oglądać - zapewne przemieli powieść, jak zawsze robią filmy i seriale. A ja mam już własną wizję bohaterów i nastroju. Ale nie żałuję. Być może czas sięgnąć po któryś z poematów Poego i zanurzyć się w pięknie jego liryki. "Bielmo" to wspaniały przykład na to, jak budować bohaterów tak, by człowiek się z nimi zżył i ich po prostu poznał - a także piękny hołd osobie autora "Kruka".

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.