Seryjni mordercy II RP recenzja

Wciąż trwają spory o to, kto i kiedy jako pierwszy użył określenia "seryjny morderca", ja w tę dyskusję nie będę się włączać, nie ulega jednak wątpliwości, że działali oni jeszcze zanim ich nazwano, choćby w czasach i na terenie II Rzeczpospolitej. To bardzo ciekawy okres w dziejach naszej przestępczości, lecz niestety nigdy w pełni nie będziemy mogli go odkryć, gdyż większość oficjalnych dokumentów uległa zniszczeniu lub zaginęła w czasie wojny, naszą wiedzę możemy opierać jedynie na przekazach ówczesnej prasy, więc rzetelność niektórych informacji trzeba poddać w wątpliwość, niejednokrotnie różne gazety podawały sprzeczne dane. Tym większy podziw wzbudzają we mnie ci, którzy zajmują się badaniem i opracowywaniem spraw często nieznanych lub zapomnianych, w tym miejscu polecam serdecznie podcast Zbrodnie Zapomniane.

"Seryjni mordercy II RP" autorstwa Kamila Janickiego to pięknie wydany reportaż w zmocnionej, ale nie twardej, oprawie, uzupełniony zdjęciami, mapami, szkicami, podzielony na cztery części - każda poświęcona jest innemu przypadkowi. O wszystkich słyszałam już wcześniej, ale po tej lekturze zyskałam ich pełny obraz. Mamy tutaj opis zbrodni dokonanych przez Paśników - Józefa zapisała się w historii jako jedyna kobieta, na której wykonano wyrok śmierci. O fabrykantkach aniołków słyszał niestety chyba każdy. Autor skupia się na Mariannie Laskowskiej, ale omawia ogólnie cały ten morderczy preceder. Najbardziej rozbudowane są jednak opowieści o Wampirze z Łowicza i Blacharzu z Łodzi. Ta dysproporcja wynika z pewnością z różnic w dostępnych materiałach źródłowych.

Podobał mi się styl, w jakim ten reportaż został napisany. Nie jest przegadany, choć siłą rzeczy zawiera troszkę historycznych, obyczajowych i kulturowych wstawek, na szczęście tylko w takiej ilości, jaka jest potrzebna do przyswojenia właściwej treści. Miła odmiana po "Wampirze z Warszawy" i peanom do stonki ziemniaczanej. Janicki potrafi się też przyznać, że nie jest wszechwiedzący, nie uzupełnia faktów własnymi domysłami. Kawał świetnej, rzetelnej dziennikarskiej roboty.

Moje 8/10.