Dlaczego mi nie powiedziałeś? recenzja

Pierwsza miłość. Któż z nas jej nie przeżył? Dla jednych pozostawiła wspaniałe wspomnienia, dla innych strzaskane serce, a jeszcze dla innych ta pierwsza miłość jest tą ostatnią.

Maja i Olek, dwoje młodych ludzi na życiowym zakręcie. Ona – cierpiąca po stracie ukochanego ojca, niemogąca nawiązać dobrych relacji z matką, pełna smutku i żalu. On – mierzący się z zaginięciem brata i rozpadem rodziny, zbuntowany, pełen sprzecznych uczuć chłopak, uciekający w używki przed rzeczywistością. Los sprawił, że postawił ich sobie na drodze. Ona – zakochuje się w nim od pierwszego wejrzenia, on – nie dopuszcza do siebie uczuć. Rodzi się między nimi toksyczna relacja, Maja pomimo odrzucenia za każdym razem biegnie Olkowi na ratunek, a ten raz po raz okrutnie ją rani. W końcu dziewczyna, by ratować siebie, wyjeżdża, odcinając się od chłopaka i przyjaciół. Czy to jednak wystarczy, by uleczyć złamane serce? Po kilku latach, listach pełnych skruchy od Olka, dochodzi do zdarzenia, które zmienia wszystko…

„Dlaczego mi nie powiedziałeś” Anny Ficek to moje pierwsze spotkanie z autorką. Sięgając po tę książkę, nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. A dostałam piękną, ale i trudną historię o pierwszej miłości i przyjaźni. Czystej, prawdziwej, nieoczekującej nic, prócz wzajemności. Na łamach stron śledziłam wzruszające, pełne bólu, cierpienia i buntu młodzieńcze uczucie.

Fabuła podzielona na dwie części pozwala nam poznać bliżej bohaterów, zrozumieć ich zachowania, oraz podejmowane przez nich decyzje, chociaż niejednokrotnie nie będziemy się z nimi zgadzać, a wręcz, jak w moim przypadku złościć na to, w jaki sposób się zachowują. Egoistyczne zachowanie Aleksandra doprowadzało mnie momentami do szału, ale patrząc na to, z jakimi trudnościami przyszło mu się mierzyć w tak młodym wieku, miałam ochotę go przytulić, dlatego też podziwiałam Majkę, za jej upór i dobroć, a także cierpliwość, jaką wykazywała w stosunku do chłopaka, sama cierpiąca, mająca niezabliźnione rany w sercu.

Podczas czytania towarzyszył mi rollercoaster emocji, dosłownie czułam się jak na kolejce górskiej, złość i smutek, mieszał się z uśmiechem, a także iskierką nadziei, że im się uda, mimo wszystko. Bo przecież kocha się nie za coś, lecz pomimo.

W tej młodzieżowej powieści pani Ania ukazuje różne oblicza miłości, pokazuje siłę przyjaźni, tego, jak ważne jest, by mieć z kim dzielić swoje tajemnice, by móc oprzeć się na czyimś ramieniu, by mieć na kim polegać. Porusza trudne tematy, z którymi przychodzi mierzyć się młodym ludziom.

Zakończenie dosłownie złamało mi serce. Ale wiem, że są takie historie, które muszą się skończyć właśnie tak.

Polecam książkę wszystkim tym, którzy lubią pełne emocji, wzruszeń i poruszeń historie.

Książka otrzymana z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl