Osadzony recenzja

„Osadzony” Kingi Wójcik to trzeci tom serii o komisarz Lenie Rudnickiej. Choć wiadomo, że lekturę serii powinno się zaczynać od pierwszego tomu, tym razem zachęcona opiniami zrobiłam wyjątek. Tak na marginesie sagę o Fjällbace Lackberg zaczynałam od części trzeciej i absolutnie nie miało to wpływu na odbiór całości, jedynie nadrabiając poprzednie tomy musiałam dodać pewne fakty do warstwy obyczajowej powieści.

Lena Rudnicka to bezkompromisowa i ekscentryczna komisarz, która wraz z nowicjuszem sierżantem Marcinem Wolskim rozwiązuje tajemnice łódzkich spraw kryminalnych. Tym razem po śledczej nitce znajdą powiązanie przestępstwa sprzed trzynastu lat, kiedy w Łodzi grasował seryjny morderca, ze współczesnym zamordowaniem młodej kobiety. Trzynaście lat wcześniej zginęło trzynaście kobiet, a na miasto padł blady strach. Czy te sprawy mają wspólny mianownik?

W trakcie lektury kompletnie nie odczuwa się, że to część trzecia przygód Rudnickiej. Jeśli nawet autorka przywołuje wydarzenia z poprzednich książek w kilku zdaniach tłumaczy co i jak. Jest dość schematycznie: każdy z bohaterów ma swoją historię i oczywiście nie jest ona kolorowa. Rudnicka jest zawsze na opak, zawsze na przekór i w wielu przypadkach spada na cztery łapy. Wolski jest pełen pokory, skory do nauki i zbyt często czuje miętę.

Mimo schematu, fabuła jest świetnie skonstruowana. Częste twisty sprawiają dużo przyjemności. Nic nie jest podane na tacy i wprost, co tylko wzmaga przyjemność czytania. A sama sprawa kryminalna ciekawie i dynamicznie poprowadzona. Kinga Wójcik stawia na konkret i to się chwali. Portrety psychologiczne postaci są rozbudowane, ale na szczęście z umiarem. Choć sama Rudnicka nie przekonała mnie do siebie, przeszkadzała mi jej arogancja i bycie ponad wszystkim. Za to sympatię skradł Wolski – kariera śledczego przed nim, coś czuję że w kolejnych częściach namiesza! Mam jednak pewne przemyślenia, że wśród zalewu powieści z gatunku tej dwójce będzie trudno stanąć na podium wśród bohaterów polskich kryminałów.

Jest klasycznie, jest napięcie, dużo zagadek i mylące tropy, a dzięki temu jest dobrze. Może zabrakło pazura i specyficznego kryminalnego klimatu… ale to szczegół. Jeśli nie znacie Kingi Wójcik – poznajcie!