Historia na śmierć i życie recenzja

"Płacz kobiet mnie boli", takie motto otwiera tę bardzo trudną lekturę. Autorką tych słów jest Lidia Ostałowska. Wybitna reporterka jako pierwsza rozpoczęła dokumentowanie tej tragicznej historii. Spotkała się z Moniką Osińską, rocznik 1977, skazaną na dożywocie po 17 latach od zbrodni.
To Lidii, Wojciech Tochman, jeden z najważniejszych współczesnych, polskich reporterów i autorów literatury faktu zadedykował tę książkę.
Jest to bardzo trudna i przejmująca opowieść. O zbrodni, która poraża. O szaleństwie, które zrodziło się w głowach bardzo młodych ludzi. O śmierci, która przyszła niespodziewanie do młodej kobiety -Joli. I o bólu istnienia, skazanych na dożywocie.
Ileż trudnych myśl i zwątpienia...Pytań o nienawiść, która doprowadziła do zbrodni.
Książka poraża swoją prawdą. Cierpieniem. Jest nuezwykle trudna w odbiorze. Gdzieś z tyłu głowy podczas czytania pojawiła się myśl: " Te drzwi mógł otworzyć każdy z nas. To mogłam być ja"
Zbrodnia wydarzyła się w połowie lat dziewięćdziesiątych w Warszawie i trwa do dzisiaj.
Najważniejsze przesłanie, które zostało ze mną po lekturze, to poszukiwanie sprawiedliwości.

Na końcu książki autor wbił przysłowiowy kij w mrowisko. Współczując rodzinie prezydenta Gdańska, zdaje sobie sprawę, że jego poglądy będą wzbudzać sprzeciw zarówno rodziny, jak i innych osób. Tochman nie zgadza się z apelem żony zamordowanego, aby o mordercy jak najszybciej zapomnieć. Uważa, że powinnyśmy śledzić jego losy ponieważ jesteśmy ludźmi.

Warto zwrócić uwagę na okładkę książki. Jest przejmująca.
Moim zdaniem ten tytuł nie jest lekturą dla każdego. Zabójstwo i inne bardzo trudne tematy są wymagające i bardzo bolesne.

Dziękuję Wydawnictwu Literackiemu za egzemplarz recenzencki książki.