Plebejka recenzja

Plebejkę znalazłam tydzień temu w bibliotece. Z początku wcale nie miałam ochoty na zabranie jej do domu. Nie przepadam za literaturą obyczajową, w dodatku na okładce niemalże zalśnił rok 1959, więc stwierdziłam, że to powieść nie dla mnie. Książkę odłożyłam z powrotem na półkę i poszłam szukać czegoś interesującego.
Po czterdziestu minutach poszukiwań i stosem książek, na które nie miałam ochoty (czasami mam takie dni, że ciekawe książki po prostu się przede mną ukrywają) „dorzuciłam” jeszcze Plebejkę. Teraz, po kilku dniu spędzonych nad lekturą książki, wcale nie żałuję, że zabrałam ją do domu i poznałam historię Haruko, tytułowej plebejki.

Haruko to dziewczyna z dobrego domu. Podczas turnieju tenisowego poznaje przystojnego księcia Japonii. Oboje zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia. Miłość księcia jest tak wielka, że oświadcza się nieśmiałej dziewczynie. Rodzice Haruko odmawiają księciu. Nie czują się godni zaszczytu, który ich spotkał. Obecna para cesarska nie jest zadowolona z decyzji syna. Książę powinien ożenić się z kobietą urodzoną w arystokratycznej rodzinie, a nie z plebejką. Młody następca tronu jest jednak nieugięty i w końcu dochodzi do zaręczyn, a potem do ślubu. Haruko nawet nie przypuszcza, że życie na cesarskim dworze to swojego rodzaju droga przez mękę. Od samego początku jest kontrolowana przez swoją teściową oraz damy dworu, a dwór oczekuje od niej jednego: by urodziła następcę tronu. Dziewczyna próbuje buntować się wobec surowym regułom panującym w pałacu, ale każda jej próba buntu kończy się fiaskiem. Gdy rodzi syna, doznaje załamania nerwowego i traci mowę, a co dzieje się dalej? Tego dowiecie się, gdy sięgniecie po Plebejkę.

Historia Haruko jest fikcją literacką, ale jak na fikcję jest bardzo realistyczna i przepełniona emocjami, z którymi wcześniej się nie spotkałam. Narracja prowadzona w pierwszej osobie pomaga czytelnikowi lepiej poznać główną bohaterkę i jej odczucia. Czytelnik wkrada się do serca i umysłu młodej żony księcia, która mimo miłości, jaką darzył ją książę, była tylko pionkiem w grze o nowy wizerunek cesarstwa. Mimo, że małżeństwa księcia z plebejką wyznaczyło pewne zmiany, ale dalej były widoczne wpływy obecnej pary cesarskiej. Teściowie od początku byli wrogo nastawieni do swojej synowej, która z racji pochodzenia była na straconej pozycji. Oprócz tego rodzice dziewczyny odsunęli się od niej. Nie czuli się godni cesarskiego majestatu. Ale to tylko wierzchołek góry lodowej. Oprócz wrogości teściów, samotności dochodzi jeszcze tradycja, która nakazuje brak uczuć. Najważniejsze jest urodzenie dziedzica, który ma się wychowywać z dala od rodziców, a marzenia Haruko oraz jej plany zostają dyskryminowane. Dziewczyna zmęczona wieczną walką o własne zdanie przeżywa załamanie nerwowe i traci głos, ale jest to tylko chwilowe załamanie. Młoda cesarzowa dalej trwa w swoim oporze wobec surowej rzeczywistości.
To nie koniec opowieści, ale reszty wam nie zdradzę, ponieważ zabrałabym wam przyjemność czytania powieści Schwartza.

Jestem pod niesamowitym wrażeniem książki i emocji, która wylewa się z jej stron niczym wartki strumień. Nie sądziłam, że mężczyzna w tak doskonały sposób umie wcielić się w rolę kobiety i opisać uczucia, które szarpią jej jestestwem. Mało tego, Schwartz pokusił się o zabranie czytelnika w zamknięty, surowy świat japońskiego dworu i zdradził mu kilka jego tajemnic.

Jeśli macie ochotę na prawdzie emocje w otoczeniu kwitnących wiśni to jest to powieść dla was. Gwarantuję, że wciągnie was od pierwszej strony i długo nie zapomnicie historii Haruko.