Recenzja książki Sfora

Po Piętnie przyszedł czas na Sforę. Sięgając po drugą część przygód Igora Brudnego, zastanawiałam się, czy autor dźwignie całą historię. Często tak jest, że pierwszy tom zbiera same pozytywne recenzje, a drugi pozostawia wiele do życzenia. Gdzieś ta atmosfera ucieka, a bohaterowie stają się nijacy. Niby jest ok, ale coś nam nie pasuje. Tak jakby uleciał duch, a pozostały tylko zgliszcza. Jednak sięgając po Sforę, po cichu liczyłam, że tak nie może być. Gdzieś z tyłu głowy miałam myśl, że będzie dobrze i autor zaskoczy mnie czymś nowym i ciekawym. Tak bym nie mogła oderwać się od lektury. Czy tak się stało?

Po wydarzeniach z Piętna czas w końcu zwolnił. Wszyscy wrócili do swoich zajęć, a i oschły i dość szorstki policjant stał się jakby łagodniejszy. Do czasu aż miejscowi funkcjonariusze nie odnajdą zwłok zakonnicy. Brutalna prawda znów położy się cieniem na życiu bohaterów, a wydarzenia z przeszłości nie dadzą o sobie zapomnieć. Czy da się przywrócić stary porządek?

Autor wie, jak zaskoczyć czytelnika wrzucając go w mocne i mrożącą krew w żyłach historię. Od początku zostałam kupiona tę historię. Tam, gdzie trup ściele się gęsto i jest seryjny morderca, nic już nie będzie takie samo. Uwielbiam takie klimaty, więc Sfora idealnie wpisała się w moje klimaty. Sama sprawa intrygująca i powodująca szybsze bicie serca. Czytając, miałam poczucie, że Przemysław Piotrowski trzyma historię w garści i nie pozwala jej się wymknąć. Dzięki temu dostajemy mocną i trzymającą w napięciu książkę, a nie rozmamłane coś, które zamiast pozytywnych emocji daje wysoki poziom frustracji.

Możemy mieć poczucie, że Igor gdzieś się zmienił, stał się bardziej czuły i łagodny. Nic bardziej mylnego, bo on nie raz pokazał, co to znaczy być twardym gliną. A sytuacje, przed którymi staje, tylko utwierdzają nas w tym przekonaniu.

Autor, pisząc Piętno, wysoko postawił sobie poprzeczkę, jednak tutaj pofrunęła pod samo niebo. Nie mogłam się oderwać, czytałam w każdej wolnej chwili. Kolejny raz jestem zachwycona i jak tylko się otrząsnę, to od razu sięgam po następny tom. Igorze, szykuj się, bo nadchodzę.