Sukienka w żyrafy recenzja



Kolejna obyczajówka na moim koncie. Tym razem troszkę nietypowa, może odrobinę przewidywalna (mniej więcej od 60-70 strony przewidywałam jak potoczy się cała historia), co nie zmienia faktu, iż "Sukienka w Żyrafy" przypadła mi do gustu.

"Sukienka w Żyrafy" Beaty Olejnik to historia o powrocie do przeszłości, miłości (i to takiej nie do końca spełnionej), bólu, tęsknocie i poszukiwaniu. Autorka pięknie włada słowem, pisze bardzo subtelnie i delikatnie - to miła odskocznia od książek z cięższym słownictwem, gdzie wszystko wyrzuca się jak "kawę na ławę".

Witold powraca po wielu latach do rodzinnego domu na wsi. Dom stoi pusty, odkąd zmarł ojciec głównego bohatera. W domu ojca odnajduje swoją skrzynię ze wspomnieniami - podczas przeglądania swoich skarbów, rusza w "wycieczkę do przeszłości". Budzą się w nim różnego rodzaju emocje. Jedna jest na tyle silna, że bohater staje się tak bardzo ludzki - pragnie odnaleźć kobietę, która szczerze go kochała.

Witold jest z natury odrobinkę egoistyczny, dość wybuchowy. Na pierwszy rzut oka można stwierdzić, że bohatera ciężko polubić. Natomiast gdy tylko go poznajemy, pewne mury budowane przez Witolda burzą się, dzięki czemu bohater staje się bardziej życiowy, zaczynamy mu współczuć i kibicować w tym, co robi. Pomóc chce mu również Izabela, dość nietypowa postać ale bardzo istotna w całej historii.

Wydawać by się mogło, że "Sukienka w żyrafy" będzie lekką obyczajówką z wątkiem romantycznym, natomiast dzieje się tu dość sporo. Jawa łączy się ze snem, odkrywamy tajemnicę kartka po kartce. Nie jest to zwykła powieść obyczajowa, ta ma w sobie coś więcej. Coś, czego jeszcze w powieściach obyczajowych nie widziałam. Dodaje to sporo "smaczku", sprawia że książkę się chłonie. To bardzo dobra książka, z czystym sercem mogę polecić ją każdej osobie, która lubi powieści obyczajowe.

Nie byłabym sobą, gdybym nie zwróciła uwagi na jedną kwestię (za to między innymi odjęłam punkty w swojej ocenie). Książka nie jest w żaden sposób podzielona na rozdziały. Osobiście zdecydowanie wolę, gdy opowieść jest tak właśnie podzielona - tu tego nie mamy i troszkę mi to przeszkadzało. Nie ujmuje to oczywiście treści, która jest bardzo dobra!