Zanim wystygnie kawa recenzja

A gdybyś Ty mógł cofnąć się w czasie, co byś zmienił? Jestem przekonana, że każdy z nas ma przynajmniej jedną życiową historię, w której chciałby zachować się inaczej, ubrać myśli w inne słowa. Kawaguchi oferuje nam jednak zupełnie inne podejście to przenoszenia się w czasie, bo po co wracać do przeszłości, jeśli i tak nie możesz zmienić obecnego stanu rzeczy, niezależnie co zrobisz? Po co cofać się na te kilkanaście minut zanim wystygnie kawa? Okazuje się, że powodów może być bardzo wiele.

„Zanim wystygnie kawa” to poruszająca książka prowadząca przez meandry relacji międzyludzkich i żal za utraconymi chwilami. Akcja powieści rozgrywa się w przytulnej kawiarni w Tokio. Fabuła opiera się na miejskiej legendzie według której jedno konkretne miejsce w kawiarni pozwala klientom cofnąć się w czasie i powrócić do kluczowych momentów w ich życiu. Jest jednak jedno zastrzeżenie – muszą wrócić, zanim kawa ostygnie.

Opowieść składa się z serii powiązanych ze sobą historii, z których każda koncentruje się na innej postaci. Bohaterowie trafiają do kawiarni szukając pocieszenia lub odkupienia poprzez powrót do przeszłości. Niektórzy chcą wyjaśnić to co niedopowiedziane lub zamknąć niedokończone historie, które nie pozwalają im iść dalej.

Książka napisana jest w lekkim i łatwo przyswajalnym tonie, dzięki temu czytelnik z łatwością daje się wciągnąć w świat emocjonalnych przeżyć głównych bohaterów. Można powiedzieć, że narracja Toshikazu Kawaguchi to głęboka eksploracja prawdziwej ludzkiej natury, przez pryzmat surrealistycznych podroży w czasie. Pod niepozornym tytułem dostajemy opowieść o wybaczeniu i akceptacji, która kończy się refleksją, że warto i trzeba chwytać dzień oraz dobrze wykorzystać każdą chwilę.

Z powieści japońskiego pisarza wysuwa się konkluzja, że choć nie mamy wpływu na rzeczy które zsyła nam los, mamy wpływ i kontrolę nad czymś więcej. Nad emocjami, interpretacją zdarzeń i nastawieniem w danej chwili. Choć nie mamy mocy sprawczej by zmieniać rzeczywistość, to jednak kształtujemy pośrednio emocje i uczucia swoje oraz innych ludzi wobec konkretnych życiowych sytuacji. I taka jest ukryta super moc każdego z nas. Niby to prosta historia o przeciętnej kawiarni owianej miejską legendą, a jednak kryje się w niej wiele mądrości – polecam lekturę!