Zanim wystygnie kawa recenzja

Ta książka powinna nosić podtytuł "Lost in translation albo dlaczego nie warto zalewać wrzątkiem trzy razy tych samych fusów" ;P
Pomysł na fabułę był może i ciekawy, ale wykonanie pozostawia wiele do życzenia (patrz niżej), więc efekt końcowy jest dosyć żałosny i niewarty całego tego zamieszania.

A teraz trochę więcej o warstwie językowej.
Po pierwsze, autor przełożył swoją odnoszącą sukcesy sceniczne sztukę na język powieści. Ale nie wiemy do końca, czy właśnie to mu się nie udało, ponieważ...
Po drugie, dostajemy tłumaczenie z tłumaczenia. Wydawnictwo chyba chciało przyoszczędzić na wydatkach, dlatego to, co zostało nam zaserwowane jest oparte na edycji angielskiej w przekładzie Geoffreya Trusselota, a nie bezpośrednio na japońskim oryginale Kawaguchiego, co sprawia, że dostajemy pewną wariację na temat oryginału i znowu nie wiemy czy nieporadność językowa, niepotrzebne powtórzenia i nadmiarowa ekspozycja zbędnych szczegółów jest mniej lub bardziej świadomym wyborem translatorskim tłumacza nr 1, czy nieudolnością zawodową tłumacza nr 2 (a w zasadzie tłumaczki), czy może akurat odmiennością i specyfiką kultury japońskiej, ponieważ...
Po trzecie, nikt nam nie wyjaśnia, ani bezpośrednio w tekście, ani w przypisach, czy to że autor, opisując niezwykle detalicznie strój każdej z osób, łącznie z rajstopami i pantoflami, a nie pisząc ani słowa o tejże postaci charakterze, nastroju lub choćby wyrazie twarzy, ma coś konkretnego na myśli, czy po prostu nie potrafi przedstawiać bohaterów? Bo może te rajstopki są ważne? Niosą jakąś konotację kulturową, która dla mnie, biednej czytelniczki z dalekiego kraju nad Wisłą jest nieczytelna?

Gdybym w polskiej książce przeczytała, że dziewczyna ma na sobie granatowy stylonowy fartuszek z gładkim białym kołnierzykiem, na rękawie przypiętą agrafką tarczę, a rajstopki jej się rolują na kostkach, to od razu z dość dużą dozą prawdopodobieństwa mogę powiedzieć, że historia się toczy w PRLu, panienka jest młodszą nastolatką, uczennicą, dość pilną, ale niezbyt schludną lub lekko rozrabiającą (tarcza nie jest przyszyta na stałe) i pochodzi raczej z niezbyt zamożnej, aczkolwiek radzącej sobie rodziny (kołnierzyk biały, ale nie z koronki; rajstopki są, ale bez elastanu). W tym jest jakaś postać, już coś o niej wiem.
O japońskich rajstopkach zupełnie, ale to zupełnie nic mi nie wiadomo... Null. Zero.

Plusy znalazłam trzy - bardzo elegancka okładka; fakt, że książka jest dosyć cienka, więc nawet jak ktoś się na nią skusi to dużo czasu nie zmarnuje; i inspirację do zadania samej sobie pytania, gdybym miała możliwość wrócić na kilka minut do jakiejś chwili w przeszłości, z pełną świadomością, że to nic nie zmieni w realiach teraźniejszych, to czy wybrałabym się w taką podróż?
Jest jeden taki moment, ale to już całkiem inna historia.