Podstęp recenzja

Karen Eiken Hornby jest komisarzem wydziału kryminalnego. Pewnego dnia podjęła niezbyt roztropną decyzję i spędziła niezobowiązującą noc w ramionach swojego przełożonego Jounasa. Następnego dnia była żona wyżej wymienionego policjanta zostaje zakatowana na śmierć. Kto okaże się winnym jej śmierci?

Ostatnimi czasy rynek wydawniczy zalewany jest książkami reklamowanymi jako kryminały, jednak po przeczytaniu ich w zasadzie bliżej im do obyczaju z nutką zagadki kryminalnej. Natomiast w tej pozycji to śledztwo zajmuje niemal całą część powieści, co jest olbrzymim plusem. Nie mniej jednak „podstęp” to książka z gatunku tych, które mogą mocno dzielić czytelników na tych, których historia ta bez reszty pochłonie i na tych, którzy będą nią bezgranicznie rozczarowani.

Choć pozycja ta jest debiutem Marii Adolfsson to bardzo trudno to dostrzec, o ile w ogóle jest to możliwe. Autorka operuje dojrzałym (jak na kryminał) językiem. Bohaterowie są ciekawie zbudowani, zarysowani są poprawnie, jednak osobiście potrzebowałam sporo czasu, by obdarzyć ich czymś na kształt sympatii.

Minus dostrzegłam jeden, za to całkiem spory – niestety czasem niektóre rozdziały są dość przegadane. Autorka zbyt dużą wagę przywiązuje do detali, które w mojej ocenie nieszczególnie nadają tej książce klimatu, a jedynie sztucznie zapełniają strony. O ile lubię nieśpieszny styl akcji i narracji, o tyle tutaj był on aż zbyt wolny. Na szczęście mniej więcej w połowie pozycji fabuła nabiera rozpędu, a zakończenie jest naprawdę bardzo dobre i nie sposób je przewidzieć.

Wśród wielu polecajek mój wzrok przykuła jedna, napisana przez @czyczytasz, która doskonale oddaje istotę tej pozycji: „Ta książka to bomba z opóźnionym zapłonem”. Co prawda na wybuch trzeba było trochę poczekać, ale kiedy już nastąpił – wynagradzał wiele wcześniejszych niedoskonałości. Pozostałych książek z cyklu Doggerland będę niecierpliwie wyczekiwać, zaś „Podstęp” polecam każdemu wiernemu fanowi skandynawskich kryminałów, bo ten zdecydowanie wart jest uwagi.