Pokuta recenzja

Po przeczytaniu dwóch pierwszych tomów wahałam się, czy sięgnąć po kolejny. Z jednej strony byłam ciekawa dalszych losów bohaterów, z drugiej "Grzech" i "Ofiara" nie pozostawiły we mnie wystarczająco pozytywnych wrażeń, aby bez zastanowienia czytać ciąg dalszy. Zdecydowałam się jednak i absolutnie nie żałuję. Jest to najlepsza w stosunku do dwóch pierwszych tomów część serii.

Co myśleć o thrillerze, który zaczyna się od ujęcia sprawcy? Tajemniczy Cztery Iks zostaje złapany i umieszczony w szpitalu psychiatrycznym. Komisarz Deryło, po brawurowej akcji, której omal nie przypłacił życiem, może wreszcie zacząć cieszyć się rodzinnym ciepłem i spokojem o bezpieczeństwo najbliższych. Świr, który porwał i dręczył jego córkę, przebywa w zamknięciu. Niestety, ta beztroska nie potrwa zbyt długo.

Mimo, iż złapany na gorącym uczynku morderca siedzi zamknięty w izolatce, w mieście dochodzi do kolejnych brutalnych zbrodni. Mało tego, uwięziony Cztery Iks zna szczegóły dotyczące tych zabójstw. Czy możliwe, aby jakimś niezwykłym sposobem kierował on makabrycznymi zbrodniami zza krat? Czy policja, mimo oczywistych dowodów, ujęła niewłaściwą osobę? A może miastu zagraża kilku współpracujących psychopatów?

Policyjny profiler, Miłosz Tracz, stosując hipnozę, spróbuję wyciągnąć cokolwiek z szalonej osobowości więźnia. Czy okaże się to skuteczną metodą? Max Czornyj tym razem stanął na wysokości zadania. Zaplątał wątki w taki sposób, że ciężko oderwać się od lektury. Nieustannie trzyma w napięciu, podsuwa nam pod nos nowe, prawdopodobne rozwiązania zagadki tajemniczych mordów.

Dla mnie również zdecydowanym plusem tego tomu jest fakt, że poznajemy bliżej przeszłość komisarza Deryły. Nie pozostaje ona bowiem bez wpływu na jego dzisiejsze decyzje i postępowanie. Rzuca to lepsze światło na nieco enigmatyczną dotychczas postać i pozwala lepiej zrozumieć jej wybory.

Książka zdecydowanie warta poświęconego jej czasu. Jest wszystko, czego można wymagać od gatunku. Nie brakuje napięcia, tajemnicy, ciągłego mylenia tropów. Naturalistyczne sceny tortur, jakie stosuje morderca wobec swoich ofiar czy szczegółowe opisy zmasakrowanych zwłok to zapewne nie element dla każdego. Jednak z całą pewnością zaspokoją one potrzeby czytelnika, szukającego mocnych, brutalnych scen. Mam nadzieję, że autor pójdzie w obranym w "Pokucie" kierunku i kolejne tomy o komisarzu Deryle wzbudzą we mnie równie silne, pozytywne emocje.