Pokuta

Wreszcie jest mi po drodze z autorem. Musiałam przeczytać kilka jego książek, żeby wreszcie złapać bakcyla i chętnie sięgać po dalsze pozycje autora. I zaprzyjaźniłam się z komisarzem Deryło. Kibicuję mu zarówno w pracy, której odnoszę wrażenie jeszcze długo mu nie zabraknie, jak i w życiu prywatnym. Fabuła wciągająca a zakończenie trochę mnie zaskoczyło. Akcja jest wartka, dużo się dzieje a książka wywołuje szereg emocji. szukam zatem kolejnej książki z tego cyklu.

Bardzo dobry kryminał. Brutalny i bestialski. Mogę powiedzieć, że typowy dla autora - taki nasz Chris Carter:)
No, no, no... zostałam zaskoczona:) Niejednokrotnie. Całkiem zgrabnie poprowadzona intryga, tego się spodziewałam, ale źle typowałam...
Zakończenie bolesne.
Miałam zamiar odpocząć od Deryły. I autor mi nie pozwolił, po prostu muszę czytać dalej.

Pokuta jest moim trzecim spotkaniem z komisarzem Deryło, który nadal tropi niezwykłego pana Iksa i próbuje powstrzymać falę morderstw. Po kolejnej części spodziewałem się mocnego i mrocznego, ale także bezkompromisowego podejścia jakie dotychczas dostawałem względem wydarzeń. Dlatego z nadzieją i lekką obawą sięgnąłem po Pokutę, aby przekonać się co tym razem dostanę.
Książka rozpoczyna się od mocnego uderzenia i aresztowania Iksa przez policje. Później robi się coraz bardziej ciekawie, bo znów dochodzi do makabrycznych zbrodni i komisarz musi odpowiedzieć sobie na wiele pytań kto popełnia kolejne morderstwa jak Iks już siedzi za kratkami. Pomysł na kontynuacje jest ciekawy i wypada intrygująco. Autor nie bawi się z nami, ale serwuje mocną jazdę okraszoną poznaniem samego Deryło i momentów z jego życia. Gra rozpoczyna się na nowo i wszystko jest możliwe. Mamy więc wiele zwrotów akcji mogących zaskoczyć i skierować śledztwo na inne tory niż sami oczekiwaliśmy. Znalezione poszlaki i ślady też nie przybliżają do poznania prawdy. Pojawiające się tropy prowadzą w różne kierunki i mogą okazać się fałszywe, powodujące zmyłkę lub prawdziwe. Wraz z rozwojem akcji poznajemy pewne elementy zagadki jaką mamy do rozwiązania. Na pewno dostajemy mocny thriller i bezkompromisowy. Autor nie bawi się w oszczędzaniu opisów lub scen przemocy. Wszystko dostajemy jak na tacy, ze szczegółami i makabrycznymi opisami. Samo śledztwo prowadzone jest przez komisarza dobrze i dostajemy w nim kil...

Autor z wprawą żongluje rozpoczętymi w poprzednich częściach wątkami. Nic nie jest pewne ani oczywiste. Czyta się dobrze, a naturalistyczne opisy tortur zadawane przez psychopatycznego mordercę, przyprawiają o gęsią skórkę. Nie mogę doczekać się dalszego ciągu.

Był "Grzech", "Ofiara" i nadszedł czas na "Pokutę". Jeśli ktoś ma nadzieję, na triumf sprawiedliwości, zamykanie wszystkich wątków, nagrody dla odważnych lubelskich policjantów to jest w błędzie.

"Cztery Iks" szykuje wielki finał, do którego miały doprowadzić wszystkie minione wydarzenia, ale jak to zrobić, gdy leży przykuty do wózka inwalidzkiego w izolatce szpitala psychiatrycznego? Media, społeczność, a przede wszystkim policjanci, myślą, że najgorsze już minęło, mają przed sobą osobę odpowiedzialną za bestialskie morderstwa, a policyjny profiler Miłosz Tracz, ma szansę dowiedzieć się jakie motywy kierowały "Cztery Iksem".

Dlaczego w takim razie, giną kolejne kobiety, w tym lekarka szpitala psychiatrycznego Daria Lipner? Max Czornyj w "Pokucie" daje po raz kolejny, popis swego kunsztu, wciąż bawi się z czytelnikiem w "kotka i myszkę" nie zostawiając czasu, na "zaczerpnięcie tchu". Pomimo otwartego zakończenia z niedopowiedzeniem, myślę, że już nic o przygodach komisarza Eryka Deryły i jego współpracowników napisać się nie da.
Chętnie sięgnę po inne książki tego autora, a "Pokutę" bardzo polecam.

Cały cykl Z komisarzem Deryłą uznaję za udany, chociaż już od pierwszego tomu domyślałem się, kto może być naszym tajemniczym XXXX-em i jak się okazało po finale, miałem rację. Mimo to lekturę uznaję za udaną. Podoba mi się styl pisania autora zbliżony do Pattersona, czyli króciutkie rozdziały zakończone mini twistem. Czyta się szybko i przyjemnie. Akcja prze mocno do przodu aż do finału, który nie był może jakiś mocno spektakularny, ale satysfakcjonujący na pewno.

Chciałem coś autentycznego, dostałem coś niedorzecznego. Denerwują mnie przede wszystkim zabiegi, których autor używa, aby zatrzymać czytelnika przy lekturze. Przyjemnie się to czytało, idealna na odmóżdżenie, choć nic więcej. Nie dostałem tutaj nawet interesującego, wyczerpującego wyjaśnienia niektórych wydarzeń. Nie jest to zdecydowanie najlepsza książka Czornyja. Z tomu na tom seria coraz bardziej się stacza w moich oczach.