Córka nazisty

Zabrałam "Córkę nazisty" na wakacje, choć książka wydawać by się mogło do specjalnie wakacyjnych nie należy, ale może właśnie taka tematyki potrzebuje oczyszczonego umysłu, który osiągamy właśnie podczas urlopu. Jestem ogromną fanką twórczości Maxa Czornyja i to duże zaskoczenie, że pisarz kojarzony raczej z krwawymi kryminałami bierze się za temat tak trudny jak rozliczanie win oprawców II wojny światowej. Okazuje się jednak że "córka nazisty" opowiada nie tylko o okrucieństwach drugiej wojny, to jest tylko tłem, ta książka stawia fundamentalne pytanie - czy ludzie noszą w sobie gen zła, czy ludzie rodzą się z natury dobrzy czy z natury źli. Autor pokazał poprzez niezwykle zaskakująca historię, jak świat, czas, środowisko w jakim żyjemy, wartości jakie wyznajemy potrafią zdeterminować i określić człowieka, przypiąć mu łatkę z którą będzie żył z wszystkimi tego konsekwencjami.
Max Czornyj udowodnił że wielkim pisarzem jest bo stworzył po raz kolejny historię, która do końca jest nieoczywista, przyznam szczerze że do teraz się zastanawiam kim rzeczywiście była główna bohaterka - podejrzewam że taki był zamysł autora, zasiać ziarno niepewności z jednej strony, a z drugiej pokazać że nie istnieje ani gen dobra, ani tym bardziej gen zła. Gratuluję naprawdę dobrej książki.

odziedziczyć geny zła?

Greta wierzy w to,że od zawsze była i jest złym człowiekiem gdyż odziedziczyła to po swoim Ojcu,który był nazistą. Była przez to gnębiona
i wyzywana. Dla niej ojciec był dobry człowiekiem , miał swoje za uszami ale wierzyła w jego dobro. Może o złych rzeczach
starała się nie pamiętać lub je wyparła? Z jej pamięcią jednak było źle, alzheimer rujnował jej wspomnienia i rzeczywistość.
Nie chciała umierać z myślą o tym,że jej ojciec wyrządził wiele złego i w pewnym stopniu i ona jest taka jak on. Chodząc na terapię jej samopoczucie
było trochę lepsze choć jej wspomnienia dalej były zamazane.
Gdy dostała pamiętnik Anny,która trafiła do obozu wraz z matką jej wspomnienia zaczynają powracać. Doszła nawet do wniosku,że poznała
Annę a jej pamiętnik wzbudza w niej wiele emocji.
Czytając go, na chwilę choroba przestawała istnieć. Chciała dowiedzieć się czy Anna żyje i jak potoczyły się jej losy, jednak nie dokończyła
jeszcze czytać całego pamiętnika,który na końcu odmieni jej przemyślenia i obróci wszystko o 180 stopni.

Muszę przyznać,że nowa odsłona autora thrillerów przypadła mi do gustu. Fabuła była przemyślana i dobrze dopracowana. Już sam fakt,że
jest tam tło obozowe wzbudza ciekawość.Na rynku wydawniczym jest sporo tego typu powieści, ale Czornyj podołał wyzwaniu i dał nam
coś zupełnie innego i bardzo wciągającego.
Od początku było to coś na wzór układanki, w której główna bohaterka układa el...

„Córka nazisty” to odsłona Maxa Czornyja, której jeszcze nie znaliśmy! I muszę przyznać, że jestem naprawdę pozytywnie zaskoczona, lektura mnie usatysfakcjonowała!

Narratorką powieści jest Greta, prawie 90cioletnia kobieta, tytułowa córka nazisty, która całe życie cierpiała (po części z własnego wyboru) za grzechy swojego ojca. Teraz coraz mocniej dokuczają jej zaniki pamięci spowodowane alzheimerem, więc jej psycholog i syn jej znajomego sięgają po ostatnią deskę ratunku – dają jej dziennik opowiadający o wojennych i obozowych losach Anny. Dlaczego właśnie to ma kobiecie pomóc? Jak losy tych dwóch bohaterek się łączą? Ta tajemnica wzbudza w czytelniku ciekawość, a naprzemienna narracja Anny i Grety daje poczucie dynamizmu i nie pozwala się nudzić. Postacie są dobrze oddane, szczególnie Greta, poprzez którą książka nabiera głębszego sensu – każe nam zastanowić się skąd się bierze zło, czy jest dziedziczne i czy tak naprawdę grzechy naszych przodków to też i nasza odpowiedzialność? Oczywiście, jak na Czornyja przystało, znajdziemy tu też trochę dosadnych opisów, choć nie ma im się co dziwić – w końcu rzeczywistość obozowa była dużo bardziej tragiczniejsza niż niejeden kryminał. Ostatecznie więc muszę przyznać, że Czornyj zaskoczył mnie tą powieścią, wyszła mu naprawdę zgrabna i ciekawa historia!

Kolejne moje spotkanie z piórem autora, w odrobinę innej odsłonie, ale jednak nadal tej samej. I wiecie co? Jestem jak najbardziej na TAK

Czy coś takiego jak "gen zła" w ogóle istnieje?

Nie będę Wam streszczać fabuły, aby niechcący nic nie zdradzić, ale MUSICIE przeczytać tę powieść.

"Córka nazisty" to przejmująca historia córki SS-mana, która całe życie zmaga się z przeszłością winiąc swojego ojca za to, że przekazał jej gen zła... Powiem wam, że nie sądziłam, iż ta historia wywrze na mnie tak wiele emocji. Szczególnie żal, współczucie i smutek. To niezwykle poruszająca powieść, poprzez którą wylałam morze łez. Autor przeszedł sam siebie a ta historia zasługuje na to, aby była przeczytana przez dosłownie każdego czytelnika. Obok niej nie można przejść obojętnie.
Zdecydowanie polecam!

"Córka nazisty" Max Czornyj

Książka widoczna na zdjęciu była jednym z moich prezentów urodzinowych g przeczytałam ją jednego dnia. Choć temat w niej poruszony nie należy do łatwych g lekkich, forma pisania jest tutaj tak dobra, że czyta się ją w bardzo szybkim tempie.
Autor tym razem postawił na inny gatunek i wszedł w temat tak dobrze, że zaczynam podejrzewać że nie będzie to ostatni ukłon w tym kierunku.
Główna bohaterka to kobieta w podeszłym wieku zmagająca się z chorobą jaką jest alzheimer. Przez chorobę Greta niewa ogromne luki w pamięci i wachania nastroju. Od kilku lat stale uczęszcza na terapię, która jednak w oczach terapeutki przestała przynosić efekty. Za namową przyjaciela oraz kobiety prowadzącej terapię, Greta zaczyna czytać dziennik napisany przez młodą dziewczynę przebywającą w obozie. Dzięki dziennikowi w Grecie zaczynają odżywać dawno zapomniane obrazy przeszłości, zarówno piękne i wzruszające ale również pełne bólu. W książce poznajemy Gretę oraz dzięki dziennikowi Annę, która jest jego autorką i przenosi nas za wysokie, mroczne mury. Miejsce, które dla wielu wraz z końcem trasy pociągu stało się końcem wszystkiego.
Książka dobra, wciągająca, zawierająca wiele barw jednak jej ciemna strona podtrzymuje czytelnika w napięciu, które nie pozwala jej odłożyć i przejść obok historii bez emocji.
Czytelnikom polecam a autorowi gratuluję i już czekam na kolejną nadchodzącą wielkimi krokami premierę 😉
A przy okazji, Wam też tak bar...

Mam za sobą kilka różnorodnych pozycji tego autora i prawie każda przypadła mi do gustu. Ta również okazała się wciągająca i frapująca.
"Córka nazisty" jest powieścią niezwykłe emocjonalną i tajemniczą. Jej bohaterowie od samego początku są wyraziści, wyjątkowi. Jednych się kocha, współczuję, innych potępia, nienawidzi. A jak wiadomo, tematyka Holocaustu jest pełna silnych emocji, które poruszają niejedno czytelnicze serce.
Niestety, ta książka jest pełna chaosu, przez co trudno było mi się całkowicie stopić z jej bohaterami, ich przeżyciami, wspomnieniami i obawami. Niemniej jednak całość bardzo dobra. Polecam.

Do czytania "Córki nazisty" M. Czornyja podchodziłem z małą niechęcią- słyszałem masę negatywnych opinii. Nie miałem w planach tej pozycji, znalazła się u mnie całkowicie przypadkiem. Stwierdziłem jednak, że jak już ją mam, to przeczytam, bo czemu by nie. Zdecydowanie nie żałuję.

Na początku, słowem wstępu, o czym to właściwie jest? Pobocznie o niechęci Polaków wobec Niemców po II wojnie światowej; o niemożności pogodzenia się z przeszłością. Przede wszystkim jednak jest to powieść o skutkach i widmie wojny. Owym skutkiem jest w tym przypadku Alzheimer głównej bohaterki.

Pierwszym moim spostrzeżeniem, które pojawiło się po pierwszych kilkunastu stronach, jest to, że styl pisarski jest bardzo suchy, sztuczny, nienaturalny. Przypomina listę, tzn. "Zrobiła to, to i to, a potem to i to". Mam wrażenie jednak, że im dalej, tym bardziej się ten styl zmienia, jest bardziej naturalny, lepiej się książkę czyta.

Chciałbym też wspomnieć o pewnym zabiegu, który, moim zdaniem, jest naprawdę mistrzowski. Mianowicie, w "Córce nazisty" mamy dwa czasy. Akcja, wydarzenia współczesne opisywane są w czasie teraźniejszym, który, przynajmniej dla mnie, jest męczący, trudno się go czyta. Retrospekcje i fragmenty wojennego dziennika są pisane, oczywiście, w czasie przeszłym. To wszystko jest bardzo mądre i symboliczne, ponieważ podczas wojny główna bohaterka była dzieckiem, nie do końca świadoma tych wszystkich sytuacji rozgrywających się wokół niej. Szybciej te fragme...

Przejmująca, trudna historia, z nieoczekiwanym zakończeniem...

Córka nazisty przedstawia dwie bohaterki. Główną narratorką jest Greta, osiemdziesięcioletnia kobieta, cierpiąca na Alzheimera. Obwinia się ona za decyzje ojca, który zajmował wysoką pozycję w obozie koncentracyjnym w Majdanku. Kobieta zmaga się z demonami przeszłości, obawiając się, że nosi w sobie gen zła. Autor ukazuje postać Grety jako osoby, której dokucza ogromne poczucie winy i wstyd za decyzje ojca. Kobieta pragnie rozgrzeszenia za jego wybory.

Poznajemy również Annę. To córka polskiego oficera, która razem z matką trafiła do Majdanka. Ojciec Grety, chcąc je uratować, ofiaruje im pracę we własnym domu. Mimo iż dziewczynki poznały się i czasem razem się bawiły, nie dano im pozostać dłużej w kontakcie.

Na łamach powieści mamy do czynienia również z bohaterami drugoplanowymi – kolega Anny z czasów obozu oraz przyjaciel Grety. Pomimo iż z czasem poznajemy ich lepiej, to jednak Greta i Anna są głównymi bohaterkami, a cała akcja toczy się wokół poszukiwaniu istnienia genu zła.

Podsumowując, Córka nazisty to naprawdę kawał dobrej, przemyślanej powieści. To niebanalna historia, którą czyta się jednym tchem. Skłania do przemyśleń, wzrusza i na długo zostaje w pamięci. Kim jesteśmy i co dziedziczymy w genach? Czy jesteśmy w stanie odpokutować za winy naszych rodziców, dziadków?

Max Czornyj w swojej powieści „Córka nazisty” chcąc nie chcąc stawia pytanie o istnienie genu zła. Zresztą w swoich poprzednich powieściach stawia podobne pytania zajmując się złem w czystej postaci. Przy tej powieści uświadomiłem sobie, że zło towarzyszy ogólnie twórczości Maxa Czornyja. Dobrych kilkanaście lat temu czytałem o losach dzieci znanych nazistowskich zbrodniarzy, o ich stosunku do tego co robili rodzice, także temat poruszany w powieści Maxa Czornyja jest mi znany. Autor po mistrzowsku powieścią obyczajową (jakby nie było) pokazuje obraz wojny, bez zbytniego i przesadnego okrucieństwa oczami dziecka. Udało się wejść autorowi w tę rolę. Powieść prowadzona ciekawie z dwóch perspektyw, jakże różnych perspektyw, córki nazisty i córki polskiego oficera. Dzieciństwo w cieniu obozowych murów i dymu. Nie ma tu przesadnego patetyzmu czy gloryfikacji w różnicy postaw. Ciekawie także autor przedstawia życie Grety tuż przed końcem. Spojrzenie za siebie, na życie, jej stosunek do swoich chorób czy bezsilną złość na swoją niepamięć. Jestem pozytywnie zaskoczony formą przekazu tak ważkich problemów jak śmierć człowieka w obliczu zbrodniczej machiny wojennej, uczuć i więzi rodzinnych, w szczególności dzieci. Zaskoczony, że tak pięknie można opisać.

Ciekawy pomysł, ale moim zdaniem końcówka była dość chaotyczna. Mimo wszystko czytało się dobrze i można było poznać mechanizmy ludzi powojnia.

Max Czornyj wszystkim kojarzący się z kryminałami, a zwłaszcza z serią o komisarzu Deryło. W tej książce autor przedstawił się w zupełnie innej odsłonie.
Główną bohaterką opowieści jest chorująca na alzheimera Greta Rott. Ze względu na chorobę jest pod opieką młodej psycholożki Alicji. Greta wychowywana była przez Haumptsturmfuhrera SS Martina Rotta, który dowodził obozem koncentracyjnym w Majdanku. W ramach terapii otrzymuje dziennik spisany przez Annę – dziewczynkę, która została z rodziną wywieziona do obozu.
Całość toczy się dwubiegunowo, a więc z jednej strony mamy historię Grety, z drugiej historię spisaną przez Annę. Książka nie jest zła, choć mam wrażenie, że w ostatnim czasie rynek czytelniczy jest nasycony powieściami o okrucieństwach obozowych w czasach II wojny światowej.
Książkę czytało się w miarę dobrze, a samo zakończenie troszkę mnie zaskoczyło.

Zaskakująca, przepiękna, ale i tragiczna powieść. Przeszłość miesza się z teraźniejszością, przeszłość ma wpływ na teraźniejszość. Wielka historia i mała historia dziewczynki, potem staruszki, jej mile i tragiczne wspomnienia...Warto przeczytac

To nie jest powieść, jak wiele innych, o wojennych czasach i obozach koncentracyjnych. Pokazuje wojnę z perspektywy dziewczynki wychowanej w cieniu obozowych kominów, córki wysoko postawionego nazisty. Przez lata, jako dorosła kobieta, a potem starsza pani żyje z przeświadczeniem, że jest naznaczona genem zła i musi odpokutować za winy ojca.
Dla mnie to świeże spojrzenie na temat wojennych tragedii, gdzie ofiarami zostawali nie tylko prześladowani, ale rykoszetem obrywali bliscy oprawców (którzy niczemu nie byli winni) oraz sami oprawcy (którym się po prostu należało). Troszkę podobnie jak z synem innego nazisty, z chłopcem w pasiastej piżamie, ale inaczej, bo dla chłopca i bohaterki powieści Grety - los przygotował różne zakończenia.
Do tego dołóżmy tajemniczy dziennik, drugą poszkodowaną dziewczynkę, chorobę Alzheimera, wielokrotne zwroty akcji i oto gotowy przepis na bardzo dobrą, zmuszającą do refleksji opowieść. A na deser kilkakrotne zaskoczenie. Gdy już byłam pewna, że to opowieść o poczuciu winy i wybaczaniu, okazało się, że to właściwie książka o miłości. Ależ to wszystko sprytnie wymyślone!

Greta Rott cierpi na alzheimera i zaniki pamięci, od wielu lat uczęszcza na terapię. Uważa, że jest złym człowiekiem, że jako córka nazisty odziedziczyła gen zła. Dręczą ja wyrzuty sumienia, bardzo cierpi, ciągle wspomina czasy, kiedy żyła z ojcem - oficerem SS w obozie KL Lublin. Czasami fakt, że traci świadomość i wszystko zapomina, stanowi dla niej błogosławieństwo…

Szansą na poprawienie stanu pamięci jest dziennik pisany przez Annę, która była w tym samym czasie więźniarką obozu. Greta przypomina sobie różne fakty z przeszłości, analizuje je, a my dzięki temu poznajemy okrucieństwo obozowego życia, bezwzględność nazistów, straszne epizody II wojny światowej. Drastyczne sceny, namacalne wręcz cierpienie, zrozumiała trauma głównej bohaterki długo nie pozwalają zapomnieć o powieści.

O książce można powiedzieć dużo – jest piękna, mądra, ale i smutna. Szybko się czyta, a zakończenie zaskoczy wielu czytelników. Gorąco polecam!