Grzech

Lublin, tuż przed świętami Bożego Narodzenia. Miastem wstrząsa tajemnicza seria zaginięć kobiet. Nic ich nie łączy, więc i policja działa dosyć niemrawo. Dopiero odkrycie pierwszych zwłok - bardzo brutalnie potraktowanych i porzuconych w nienaturalnie wystylizowanej pozycji zmusza śledczych do bardziej radykalnego działania. Nie zdają sobie oni sprawy, że to początek drastycznej serii zbrodni. Zacznie się wyścig z czasem, pełen krwi, nieoczekiwanych zwrotów akcji oraz przepełniony dziwnymi mistycznymi nawiązaniami.

,,Grzech" to powieść bardzo nierówna. Początkowo czytało mi się ją świetnie - za jednym zamachem, w jeden wieczór pochłonęłam ponad połowę i gdybym wtedy pisała opinię, zaczynałaby się od słów ,,Panie Czornyj gdzieś się pan chował, że dopiero teraz do pana dotarłam". Początek jest idealny - nietypowa zagadka, mrocznie, krwawo, stopniowanie napięcia oraz wyrazisty śledczy. Niestety, książka nie utrzymała tempa i formy. Po połowie poczułam przesyt brutalnością, makabrą, coś przestało mi grać a śledztwo zaczynało przypominać chaos, z którego nie wiadomo co się bierze. I chociaż fabuła przypominała to co lubię u Chrisa Cartera, tutaj coś mi nie pasowało. Może nie pasowało mi nierealność zbrodni? Jakoś ciężko było mi sobie wyobrazić, że takie cuda w Polsce są możliwe. Chyba właśnie ten hollywoodzko-sensacyjny styl w drugiej połowie książki stanowił dla mnie przeszkodę.

Trzeba jednak przyznać, że Max Czornyj ma to coś. Zaintrygował, wciągnął, przykuł uw...

Tajemnicze porwania młodych kobiet, dziwne listy oraz brutalne morderstwa - te wydarzenie nie pozwalają spokojnie spać mieszkańcom Lublina, a policji przysparzają masę roboty. Niestety, komisarz Deryło z powodu braku poszlak kręci się w kółko. Zaczyna się wyścig z mordercą.

To moje drugie spotkanie z książką tego autora. Akcja rozwija się w bardzo ciekawy sposób. Spośród wielu wątków można ułożyć sobie pewien obraz zbrodni i motywacji mordercy. Książka trzyma w napięciu i na prawdę dobrze się ją czyta. Jedynym zastrzeżeniem jest niewielki chaos jaki wdaje się na koniec książki. Najpierw dowiadujemy się kto jest mordercą, a później tak jakby wszystko sobie zaprzeczyło.

Do grona piszczących fanek nie przystąpię, ale dobrym kryminałem tę książkę nazwę.
Komisarz Eryk – wreszcie bohater ma zwykłą rodzinę, nie pije, nie łajdaczy się (zobaczymy jak długo), trochę sarkastyczny, pozostali to: patolog, profiler, ekipa policjantów, trochę formalistów nielubiany prokurator. Sądzę, że warto rozwinąć te postaci.
Morderca – sadystyczny do granic możliwości, wplatany w fabułę, jego cynizm, zbrodnie i okrucieństwo przerażają.
Fabuła – zbrodnie, zagadkowe przekazy mordercy, praca policjantów, wielu podejrzanych, wątki, akcja, przestoje. Wciągnęło mnie to wszystko, czekałam na końcu na wielkie bum dostałam, pif.
Zakończenie mówiąc szczerze mnie rozczarowało, może dlatego, że przy tej ilości kryminałów, rzadko co mnie już zaskakuje, ale niestety motyw był prozaiczny, a złapanie zabójcy trochę wyglądało tak, jakby się autorowi pomysły skończyły. Jednakże tak jak na początku pisałam, czekam na drugi tom „Ofiara” i przeczytam.

Niezmiernie cieszę się, że czytałam tę pozycję leżąc w szpitalu naszpikowana lekami, ponieważ w przeciwnym razie daję głowę, że co 5 minut chodziłabym sprawdzać drzwi i okna czy na pewno są zamknięte a każde stuknięcie czy puknięcie przyprawiłoby mnie o zawał serca.

Świetna akcja z brutalnym mordercą i Komisarzem Deryłą, bez zbędnego przeciągania, naciągania, wręcz idealnie.
Najpierw znika pierwsza kobieta, a po Niej następne.. strach pada na miasto i ludzi, ponieważ nie wiemy, która może być następna i jakim schematem posługuje się morderca.... Presja, stres, determinacja.. a kartki jakby przerzucały się same...

Serdecznie polecam fanom o mocnych nerwach.