Pokuta recenzja

Sprawy Cztery Iksa odsłona trzecia i ostatnia.

Mimo wsadzenia Cztery Iksa do izolatki w szpitalu psychiatrycznym, komisarz Deryło wciąż nie może odetchnąć. Złapanie sprawcy miało definitywnie zakończyć sprawę brutalnych, wynaturzonych zbrodni. Niespodziewanie pojawiają się kolejne zmasakrowane zwłoki. Cztery Iks wie o nich wszystko. Nikt nie rozumie, jak to możliwe. Do akcji wkracza profiler Miłosz Tracz, armia psychiatrów i grupa doświadczonych śledczych. Komisarz Deryło zaś prowadzi ze sprawcą psychologiczną grę na śmierć i życie.

To najlepsza, najbardziej esencjonalna i najmocniej psychologiczna część trylogii Cztery Iksa. Autor wykorzystał intrygujące zagadnienie osobowości wielorakiej, które wnikliwie opisał i zanalizował od strony psychologiczno-psychiatrycznej. W tej powieści aspekty psychologiczne odgrywają niemal główną rolę. Zaglądanie do psychiki seryjnego zabójcy, rozbieranie jej na części pierwsze, analiza, wnioski, a wszystko to ma prowadzić do skonstruowania odpowiedniego profilu psychologicznego. Pewne wywody i poziom szczegółowości opisu niektórych zagadnień z zakresu psychologii i psychiatrii mogą zalatywać pseudonaukowym bełkotem i być męczące, ale ostatecznie prowadzą do budowania intrygi i dramatyczności fabuły. Nie jestem specjalistą w tej dziedzinie i nie wiem, na ile w kwestiach z zakresu psychologii i psychiatrii autor skorzystał z licentia poetica, ale fabuła stanowiła spójną, logiczną i wiarygodną całość. Nie da się jednak ukryć, że autor przełamuje jakieś tabu i w swoich fabułach wychodzi poza schematy.

Jak i w poprzednich tomach, tak i tu jest wiele brutalnych, drobiazgowych scen okaleczeń, znęcania się i mordów, więc dla osób wrażliwych może to być trudne do strawienia. Ponadto możemy liczyć oczywiście na zwroty akcji, nowe tropy i ciekawe wątki poboczne, a wydarzenia toczą się w odpowiednim tempie. Poznajemy także wątki dotyczące młodości Deryły i relacji z bratem i rodzicami, podobna sytuacja ma miejsce w przypadku sprawcy. Docieramy to wiadomości z czasów jego dzieciństwa i młodości.

Zakończenie dotyczące ostatecznego rozwiązania tajemnicy Cztery Iksa wgniata w fotel. Łączą się i wyjaśniają wszystkie wątki z poprzednich tomów, poznajemy motywy działania sprawcy i zdarzenia, które do tego doprowadziły. Ostatnia strona to przysłowiowe zderzenie z tirem, po którym następuje fade to black… i zaczyna się to okropne mrowienie pod skórą, kiedy trzeba zdecydować czy dalej będzie „Trauma”, czy może jednak coś delikatniejszego…

Dla mnie wybór jest oczywisty.