Pół roku na Saturnie recenzja

„Pół roku na Saturnie” to istny chaos. Początkowo nie rozumiałam o co tu chodzi. Istny miszmasz. Po czasie odkryłam, że nasza bohaterka poszukuje siebie i tego co chciałaby robić w swoim życiu. Przeraziła mnie jedna postać, która w wieku 30 lat zastanawiała się kim będzie jak dorośnie. Hmm 30 lat to jeszcze dziecko? Wow Dodam, że to był mężczyzna. Nasza bohaterka była w szoku i dodatkowo się załamała, że jak będzie w jego wieku to możliwe, że nadal nie będzie tego wiedziała.
Aktualnie jest w Korei. Dzięki niej możemy poznać ten kraj od innej strony. Możemy zobaczyć Korę oczami młodzieży. Bohaterka co jakiś czas żałowała, że nie jest Koreanką. Możecie również poczytać co sądzi o współczesnym świecie. Na jakim punkcie ma bzika? Co musi codziennie robić, bo inaczej nie potrafi żyć?
Co robi polka w Korei?
Tak jak współczesna młodzież nie potrafi żyć bez internetu i sprawdzaniu pewnych wiadomości. Jakich – to już musicie przeczytać sami.
Czy wy już wiecie kim chcecie być i co robić w życiu? Czy tak jak nasi bohaterowie – jeszcze tego nie wiecie?
Powieść „Pół roku na Saturnie” daje nam dużo do myślenia.
Nasza bohaterka obraca się w multikulturowym środowisku. Ma 26 lat i całe życie przed sobą. Studiuje socjologię. Oszukała aplikację tylko po to, żeby wyjechać do Korei na roczny grant naukowy.
„Życie to nie książka, że masz happy end i koniec.”
Czy naszej bohaterce udało się odnaleźć siebie? Czy już znalazła sens swojego życia? Czy już wie co chce robić?
Autorka Małgorzata Sidz w doskonały sposób przedstawia problemy współczesnej młodzieży. W dobie internetu i social mediów ciężko jest odnaleźć siebie. Internet kreuje sztucznie idealnych ludzi. Młodzież może się przez to pogubić.
Co byście zrobili mając pół roku całkowitego wolnego?
O co chodzi z tym Saturnem? Odpowiedź znajdziecie w tej książce.
Swoją drogą autorka tak napisała swoją powieść, że miejscami miałam wrażenie, że jestem w Korei razem z główną bohaterką. Dzięki tej historii możemy przyjrzeć się własnemu życiu. Czy wiemy, dokąd tak naprawdę podążamy?
Tutaj nie znajdziecie szybkiej akcji. Czas płynie powoli. Literatura piękna ma to do siebie, że zadaje dużo życiowych pytań i zmusza na do myślenia. Trzeba się mocno zagłębić w tej powieści, żeby ją lepiej zrozumieć.
Po tej lekturze widać głębokie zamiłowanie autorki do wszystkiego związanego z Koreą.
Polecam tą powieść wszystkim fanom literatury pięknej i Korei.
Poszukiwaczom strasznych wątków – mówię tutaj takich nie znajdziecie.