Kameleon recenzja

Ale ze mnie gapa. Dałem się nabrać. Wyprowadziłem proste równanie: Stelar = dobry kryminał. I nie zwróciłem uwagi na okładkę. Właściwie nigdy nie zwracam. I tak trafiłem na komedię sensacyjną, a komedii książkowych nie lubię.

No ale odsłuchałem do końca. Rzeczywiście, Marek Stelar podaje w posłowiu, że od czasu do czasu, w przerwie pisania mrocznych kryminałów, lubi napisać coś lżejszego. No, to jest rzeczywiście lekkie, choć nawet zwłok nie brakuje.

Narratorem jest Mikołaj Borzym – zawodowy, bardzo sprytny i zręczny złodziej. I tu pisarz coś wyraźnie spartolił. Borzym opowiada mianowicie, że jego edukacja skończyła się na gimnazjum, a tymczasem narracja pisana jest językiem literackim, miejscami językiem intelektualisty, zupełnie jak gdyby Borzym był eleganckim polskim Arsenem Lupin. A mnie by się w takiej sytuacji marzył język prosty, może z elementami gwary przestępczej. No a gdyby jeszcze takiego audiobooka przeczytał Janusz Chabior, byłoby arcydziełko. No ale nie jest.

Borzym uprawia spokojnie swój złodziejski fach, aż tu nagle odwiedza go oficer służb specjalnych, który mocnymi ciosami w nos i groźbą zsyłki do więzienia zmusza go do ukradzenia starej statuetki, w której wnętrzu kryje się pendrive z bezcennymi danymi. Tak to Borzym zostaje uwikłany w międzynarodową aferę szpiegowską. Ma na karku ABW i inne służby, a nawet żądnych jego krwi Chińczyków. Komedia jak to komedia, musi się dobrze skończyć.

Bohater i narrator zarazem zjednuje sobie sympatię czytelnika, zwłaszcza że jego zdaniem ludzie, których majątek uszczupla, niespecjalnie odczuwają straty – tak bardzo są bogaci. I to też jest sztuka: stworzyć złoczyńcę, któremu czytelnik kibicuje. Osiągnąć to można na przykład, osadzając w otoczeniu bohatera ludzi jeszcze gorszych od niego. Tak jest i tym razem. A jeśli do tego dodać sympatyczny epizod z psem nazwanym Precz, a także miłość Bożyma do rodziców, aktualnie siedzących w więzieniu, sympatia dla bohatera musi się zrodzić.

Po odsłuchaniu 85% miałem chwilę zawahania: słuchać dalej, czy dać sobie spokój, zwłaszcza że czekał na mnie audiobook o niebo lepszy, ale dotrwałem. To kwestia gustu – jeśli ktoś lubi komedie sensacyjne, to zapewne będzie się bawił przy lekturze lub odsłuchu znacznie lepiej ode mnie. Takim czytelnikom mogę więc „Kameleona” polecić, a sam obiecuję zwracać odtąd uwagę na okładki.