Gdybym cię nie spotkała recenzja

Przyznam, że jakoś nigdy nie było mi po drodze z powieściami Agaty Przybyłek, nie czytałam ani jednego domku, ani żadnej innej powieści. Wiem, że jest lubianą autorką, bardzo poczytną. W sumie, przestałam się dziwić. Jest fantastyczna i nieco bardziej życiowa, mam na myśli to, że nie pisze cukierkowo i nie odbiega od rzeczywistości. A to właśnie lubię!

Sara prowadzi warsztaty teatralne dla najmłodszych. Gdy dowiaduje się, że jej była podopieczna ciężko zachorowała, postanawia zorganizować mikołajkową aukcję na leczenie dziewczynki. W końcu przed świętami ludzie chętniej otwierają serca dla innych. Dzięki zbiórce poznaje znanego sportowca, który wrócił do rodzinnego miasteczka po poważnej kontuzji.

Bohaterowie poznają się w jednym z gorszych momentów ich życia, ale szczerze mówiąc, bardzo mi się to podobało. Lubię, kiedy historie miłosne zaczynają się przypadkiem i zdecydowanie przyjemniej, ale zdecydowanie brakowało mi czegoś takiego. Czegoś takiego przyziemnego, realistycznego, takiego naprawdę życiowego. To tak olbrzymi atut tej powieści. Czy nie jest zbyt śmiałym twierdzić, że poprzednie powieści także są w tym stylu?

W tej powieści dostajemy nie tylko opowieść o Sarze, Danielu i ich przyszłej relacji, ale także mamy powroty do przeszłości, dokładniej do czasów wojny, ponieważ ośrodek kultury, w którym pracuje Sara, był niegdyś synagogą i przytułkiem dla sierot. Losy obu kobiet łączą się w jednym budynku i właśnie dzięki temu możemy dowiedzieć się, czy zyskujemy, kiedy człowiek dzieli się sobą. To piękna opowieść o tym, jak piękne jest pomaganie innym.

Bardzo polubiłam to, jak pisze Agata Przybyłek. Nie pisze męcząco, ale też nie najbardziej lekko na świecie. Przyznam, że to bardzo mnie zachęciło to poznawania poprzednich Domków i innych książek, bo jestem pewna, że równie bardzo mi się spodobają!

Może nie poczułam dzięki tej powieści magii świąt, ale z pewnością poczułam zimowy klimat, którego tak mi brakowało w ostatnim czasie. Może wolałabym więcej tej magii, ale na pewno jest wystarczająco, po prostu w tej powieści nie trzeba było wciskać przepychu świąt.