Pomruk recenzja

"On chodzi koło twojego domu, węszy, szuka słabej duszy, ale nie zostawia śladów, co nie? Słyszysz go, jego człapanie, ciężki oddech, pomruki dobywające się z gardzieli, ale rano nie ma ani śladu."

W Bieszczadach czas płynie wolniej, we własnym, tylko sobie znanym tempie. Ludzie uciekają tutaj, by zaznać spokoju, ukryć się przed pędzącym światem, zostawić to co złe, przykre. Tak właśnie zrobił Stanisław Stadnicki. Wydarzenia sprzed dwóch lat odcisnęły głębokie piętno w psychice bohatera. Nie raz chciał ze sobą skończyć jednak brakuje mu odwagi. Mimo ogromnej straty podświadomie chce dalej żyć w spokoju, z daleka od dawnego życia.

Jednak nie tylko Stanisław ma swoje sekrety. Intrygującymi postaciami są weterynarz Monika Kania, skryta pisarka z sąsiedztwa czy miejscowy włóczęga Diduch.
Wydarzenia i postaci są fikcyjne, jednak Autor pobawił się nazwiskami. Nie są przypadkowe. Wskazuje na bardzo ciekawe, realne postaci.

"Pomruk" nie jest to powieść z wartką akcją. To raczej spacer, w trakcie którego odkrywamy kolejne tajemnice miejsca oraz bohaterów. Gdzieś między wierszami przemykają istotne informacje, z których tylko wytrawny słuchacz i obserwator może złożyć właściwą całość, a trzeba przyznać, że historia nie ogranicza się do jednej zagadki. Jest wręcz nimi naszpikowana. Otaczający las również skrywa własne tajemnice. Za dnia kusi pięknem, a nocą wywołuje przerażenie. Bies czeka na właściwy moment, by zaatakować. Ale czy to leśne mary są największym złem okolicy?

"Nie widział w mroku postaci, wpatrującej się w niego oczami pełnymi gniewu. Nie mógł dojrzeć w młodym zmroku zaciśniętych pięści, zbielałych knykci, obnażonych zębów, rozszerzonych nozdrzy wciągających z cichym świstem powietrze. Nie dobiegł go ledwo słyszalny warkot i słowa wypowiadane na granicy szeptu. Słowa złe, paskudne, obrzydliwe, nieprzystające ludziom, zwiastujące śmierć i rozpacz."

Znakomity thriller. Świetne połączenie kryminalnej intrygi z lokalnym folklorem. Nietuzinkowa historia i przede wszystkim wciągający niczym bagno klimat. Dałam mu się w pełni pochłonąć. Pomruk zaprosił mnie do swojego świata, a ja bez większych oporów rozgościłam się w nim.
Szczerze polecam!