Kobiety i inne potwory recenzja

„Opo­wie­ści opo­two­rach ro­dza­ju żeń­skie­go, isto­tach za bar­dzo wul­gar­nych, za bar­dzo pod­stęp­nych, za bar­dzo za­chłan­nych, za bar­dzo by­strych, by im to wy­szło na zdro­wie, to hi­sto­rie opo­wia­da­ne przez męż­czyzn.“



Wyjaśnijmy sobie na początku jedną sprawę, Jess Zimmerman nie analizuje mitów. Ona opowiada o swoim życiu i swoich spostrzeżeniach odnośnie kobiecości czy ciała, a to wzbogaca postaciami, jakich historie mogą (w jej wersji) odbijać dany problem. Podaje jedną z możliwych (przewrotnych) interpretacji i tak łączy wszystko w autobiograficzne felietony. Jeśli ktoś spodziewa się po jej tekstach więcej, zdecydowanie się zawiedzie. Jeśli jednak tak jak ja podejdzie do nich jako do głosów serca kobiety, która chętnie dzieli się tym, czego doświadczyła i tym, jak patrzy na świat płci, ról społecznych czy kompleksów... Wtedy już sprawa może mieć się zupełnie inaczej.

Nie zawsze się z autorką zgadzałam (kwestia moich doświadczeń kontra jej, nie wada tekstu samemu w sobie), momentami na pierwszy plan wychodziły jej kompleksy i problemy, ale też nie wydaje mi się, by Jess widziała siebie jako istotę nieomylną, która przedstawia światu prawdę objawioną. Stanowi osobę z krwi i kości, a mimo swoich wad wzbudziła moją sympatię. W dodatku trafił do mnie sposób, w jaki ujęła myśli. Już po fragmencie zamieszczonym w felietonach „Dziewczyny“ założyłam, że będę miała problem oderwać się od jej prozy i się nie pomyliłam. Łatwo zatapiałam się w jej słowach i wypływać ponad ich powierzchnię nie miałam ochoty. Jest w nich bowiem zgrabność i szczerość, a to połączenie, jakie lubię. Przynajmniej w takim wydaniu.

Dawno nie spotkałam się ze zbiorem feministycznych tekstów, których lekturę uważałabym za faktycznie udany czas. Felietonów, z których wyniosłam coś więcej niż ładne ujęcie w zdania zaledwie wstępu do tematu lub po prostu drażniącej osobowości autorki (aluzja do Solnit). „Kobiety i inne potwory“ na Goodreads cieszą się skrajnymi opiniami, co było dla mnie czerwoną flagą, a jednak! Lubię tę nieidealną formę.


przekł. Hanna Pustuła-Lewicka


Psst, „osoby niepełnosprawne“ (osoby z niepełnosprawnością)

TW: zaburzenia odżywiania, przemoc psychiczna, molestowanie, seksizm, rasizm, pełen pakiet opresyjności mężczyzn