Recenzja książki Kossakowie. Tango

Przełom wieków i dwudziestolecie międzywojenne to niespokojne czasy. Wiele się dzieje, kobiety odsłaniają nie tylko kostki, ale nawet łydki. Są zalotne i próżne, traktowane przez mężczyzn jak maskotki. Wojciech Kossak jest znany jako malarz i jako zdobywca serc niewieścich. Romansuje na prawo i lewo, mimo, że w domu czeka wierna żona, która dwoi się i troi by utrzymać dom na odpowiednim poziomie, bo pieniądze Kossaka się nie trzymają. Jest całkowicie podporządkowana Wojciechowi, który zupełnie tego nie docenia, nie liczy się z jej zdaniem , traktuje ją wręcz przedmiotowo. Zofia z Lewentalów została wydana za Ferdynanda Hoesicka, z pochodzenia Niemca, który czuł się Polakiem. Ojciec Zofii - Salomon Lewental był wydawcą książek i gazet. Wraz z całą rodziną przyjął chrzest. Matka - Hortensja, organizowała cotygodniowe spotkania towarzyskie na których bywali znani pisarze i artyści. Zofia była zakochana w innym, pisała do niego listy, planowała, by pojawił się w dniu ślubu i został jej mężem. Listy przechwyciła matka i ślub z Ferdynandem przespieszono. Młodej żonce spodobało się życie u boku Ferdynanda, nie żałował na stroje, pozwalał balować i flirtować, był dumny z młodej, pięknej żony. Sam był wykształconym człowiekiem, znawcą literatury, wydawcą, pisał felietony, ale był niedoceniany. W 1908 roku wraz z żoną odwiedził Kossaka, by zlecić mu namalowanie portretu Zofii. Kossak wrażliwy na wdzięki kobiet, szybko uległ czarowi Zofii, czemu z pewną pobłażliwością, przyglądał się jej mąż. Tak zaczął się głośny romans, wymiana liścików, spotkania przy kawie, tańce.
W tle tego romansu przewijają się znane osoby: Henryk Sienkiewicz, Kazimierz Przerwa - Tetmajer, Gabriela Zapolska, Reymont, Wyspiański. Te nazwiska poznajemy z drugiej, tej gorszej strony, nie stronili od alkoholu, pokątnych romansów, uwodzenia służących.
Obraz epoki autorka przedstawiła bardzo plastycznie, ówczesne zwyczaje towarzyskie, styl życia artystów, ich słabostki i maniery.
Książkę czyta się szybko i przyjemnie, mimo, że czasami artyści przekraczają granice przyzwoitości. Podziwiam mrówczą pracę autorki, która musiała spędzić długie godziny w różnych archiwach wyszukując ślady zdarzeń z przeszłości, to zapewne ciekawa ale i żmudna praca, wymagająca mnóstwa cierpliwości. Ciekawe są też zamieszczone zdjęcia, aż żal, że nie ma ich więcej, to taki dodatkowy smaczek. Polecam lekturę, warto poznać kawałek historii w tak przyjemny sposób.