Recenzja książki Horyzont

„Horyzont” to powieść, którą się smakuje, dawkuje po trochu, bo w zwartych zdaniach jest taki ogrom różnorodnych emocji, że wnikają w myśli, zmuszają do zatrzymania się na chwilę. Trudno mi było, tak od razu po przeczytaniu, sięgnąć po kolejną lekturę. Potrzebowałam czasu.

Powieść prowadzona jest przemiennie przez zaplątanych w przeszłość Mańka i Zuzę. On, były żołnierz – weteran wojny w Afganistanie nie może pozbyć się widma wojny, które zawładnęło teraźniejszością i czyni go człowiekiem, który na dźwięk odkurzacza reaguje olbrzymim strachem, a zrobienie czegokolwiek jest olbrzymim wysiłkiem emocjonalnym. Zespół stresu pourazowego zawładnął nim całkowicie. Chce zapomnieć o niemożliwym do zapomnienia.
Ona, żyjąca już na własny rachunek (ale wciąż emocjonalnie związana z ojcem i chorą babcią,którą codziennie odwiedza ) próbuje poznać przeszłość, wyciągnąć prawdę z tajemnicy, która spowija jej najbliższych.
Oboje zagubieni, samotni są sąsiadami „przez ścianę”. Mimo, ze czasami spędzają wieczory upijając się razem, to jednak są gdzieś daleko myślami do siebie. Z upływem czasu zaczynają zbliżać się do siebie, oswajać powoli demony przeszłości.

Ciekawym jest wątek pisania „powieści w powieści”, kiedy to Maniek Małecki tworzy swoje alter ego i pisząc powieść - bajkę, opowiada w ten sposób o tym co się zdarzyło podczas jego wojennych misji. Krótki, bo liczący zaledwie dwie strony, rozdział opisujący za pomocą niedopowiedzeń zbliżenie dwóch samotników jest bardzo sugestywny i wysmakowany.

Polecam, jako lekturę obowiązkową, w tym zalewie bylejakości i pośpiesznie pisanych czytadeł.