Nie hańbi recenzja

Dzisiaj podobno praca leży na ulicy i nie pracują tylko ci którzy nie chcą.
Za komuny pracę mieli wszyscy niezależnie od tego czy wykonywane zajęcie miało głębszy sens i było uzasadnione ekonomicznie.
Na przełomie XIX i XX wieku praca równała się niewolnictwu a zarobione pieniądze często nie starczały na zapewnienie choćby minimum egzystencjalnego.
Dla większości z nas praca to konieczność. Bo jeśli nie jesteśmy dziedzicami rodowej fortuny to przez mniej więcej 40 lat będziemy żyli w kieracie praca-dom. Cudownie jeśli robimy to co daje nam satysfakcję, świetnie jeśli dostajemy za nasz wysiłek godne wynagrodzenie które pozwala na spokojne i dostatnie życie. Jednak dla większości z nas praca to konieczność a otrzymywane wynagrodzenie nie ociera się nawet o średnią krajową.

I o tym właśnie jest książka Olgi Gitkiewicz "Nie hańbi" To opowieść o pracy (i płacy) kiedyś i dziś. O tym dlaczego jest tak źle choć podobno jest tak dobrze jak nigdy. A impulsem do snucia tej opowieści była dla autorki jej rodzinna historia która przez lata toczyła się w kolebce przemysłu włókienniczego niewielkim Żyrardowie.

Tematów autorka porusza mnóstwo. Bo mówi o bezrobociu, urzędach pracy, życiu w korpo, mobbingu, płacy minimalnej a o wszystkim tym opowiada zerkając wiele lat wstecz porównując obecny rynek pracy do tego sprzed 50 i 100 lat.
Z racji na charakter charakter książki (reportaż a nie publikacja naukowa) i jej niewielkie rozmiary Olga Gitkiewiecz sygnalizuje tylko pewne zjawiska. Ci którzy oczekują wnikliwej analizy rynku pracy w Polsce mogą poczuć się rozczarowani. Jednak tematy poruszane przez autorkę zmuszają do refleksji i głębszego spojrzenia na rynek pracy które dalekie jest od hurraoptymistycznych komunikatów rządowych czy statystyk Głównego Urzędu Statystycznego.

Bo rynek pracy w Polsce to rynek wielkich szans i wielkich rozczarowań. To rynek emigrantów zarobkowych, pracowników mitycznego Mordoru na warszawskim Służewcu i pracowników produkcji w niewielkich miastach którzy mając w regionie jednego czy dwóch potencjalnych pracodawców godzą się na pracę za najniższą krajową.
Świetnie to pokazuje fragment rozmowy dziennikarki z jednym z szefów włocławskich zakładów który mówi że obecnie w Polsce jest rynek pracownika. Pada więc pytanie jaka jest w związku z tym płaca w tym zakładzie produkcyjnym. Odpowiedź jest szybka: minimalna.
Jakże to trafne podsumowanie absurdów którymi rządzi się polski rynek pracy.

Książkę polecam. Otwiera oczy.