Domki z kart recenzja

Seria nadmorska Anny Ziobro dostarczyła mi wielu wzruszeń. Cokolwiek napiszę, nie odda w pełni uczuć, jakie towarzyszyły mi w trakcie lektury. Były momenty, że wzruszenie odbierało mi mowę. Były chwile, gdy chciałam krzyczeć ze złości. Był czas na łzy i uśmiech. Od pierwszej części czułam emocje targające bohaterami, a to świadczy, że Pani Ania ma talent do budowania realistycznych i prawdziwych postaci, ludzi z krwi i kości, którzy żyją wśród nas.

„Domki z kart” to trzecia część poruszającej historii młodych ludzi, którzy wbrew przeszkodom wierzą w miłość i marzenia. Gdy zaczynałam czytać ten tom, byłam pewna obaw, czy bohaterowie udźwigną to, co przygotował dla nich los. Cały czas wierzyłam, że Autorka wskaże im właściwą drogę i nie pozwoli, by z ich życia zniknęły kolory. Czy tak się stał? Tego musicie dowiedzieć się sami.

Gdy pierwszy raz zobaczyłam tytuł, pomyślałam o domkach z kart, które w dzieciństwie budowałam z dziadkiem. Pamiętam, że była to precyzyjna robota, która wymagała skupienia i cierpliwości. Tak samo jest z życiem. Ono też od nas wymaga! Nie daje niczego za darmo. Czasami stawia na naszej drodze ludzi, którzy odmieniają nasze życie. Takie dary trzeba przyjmować z wdzięcznością i otwartym sercem i przede wszystkim trzeba o nie dbać.

Nie mogę się nadziwić w jak piękny i jednocześnie prosty sposób Anna Ziobro snuje rozważania o życiu. Pokazuje, że miłość nie zna barier, że potrafi leczyć, że jej moc jest nieograniczona. Mimo to nie tworzy sielankowej opowieści, a wartościową i pełną prawd historię o życiu. To dla mnie jest wyznacznikiem dobrej, bardzo dobrej literatury, którą czyta się nie tylko oczami, ale i sercem.

Nie ukrywam, że zżyłam się z bohaterami i trudno jest mi się z nimi rozstać. Żałuję, że historia Leny, Marcina, Ady i Leszka dobiegła końca. Polubiłam ich całym sercem, za ich prawdziwość, siłę, odwagę. Będę ich często wspominać i zastanawiać się co u nich słychać.

„Domki z kart” to pełna wrażliwości i empatii powieść, która chwyta za serce. Nie da się jej czytać z obojętnością, bez emocji. Jest piękna, trudna, prawdziwa. Na pewno w pełni oddaje rzeczywistość nie tylko otaczającego nas świata, ale też ludzkich charakterów.

Powiem tylko, Przeczytajcie! Nie odmawiajcie sobie przyjemności.