Ślepcy idą do nieba recenzja

"Ślepcy idą do nieba" Stanisław Srokowski

Podolskie wioski po rzeziach całkowicie opustoszały. Z Kresów zniknęło życie. Nad niegdyś tętniącymi życiem osiedlami roztacza się smród rozkładających się ciał, a ponad głowami niedobitków krążą czarne ptaki. Ludzie wysuwają nosy z ukryć, by odnaleźć swoich bliskich i zapomnieć o czystce, która miała miejsce. Zastają obraz zniszczenia. Pośród trupów i zgliszczy rusza procesja ślepców, którzy idą do Zamku z laskami w dłoniach. Wszyscy są ślepi. Mają wydłubane oczy.
"Ślepcy idą do nieba" to trzeci tom sagi kresowej. Jest to książka, która w głównej mierze pokazuje nam jak wygląda świat po wojnie, przedstawia okrucieństwo banderowskich sotni, które nie szczędziły nikogo i niczego, co stałoby na drodze do utworzenia "samostijnej Ukrainy", która była pragnieniem i w pewnym sensie niespełnioną miłością bandytów. W tym tomie Srokowski uświadamia nam, że miłość przeradzająca się w przyjaźń, taka prawdziwa, jest nierozerwalna, wieczna, jest więzią na tyle silną, by łączyć ludzi przez dziesięciolecia nie zważając na rozłąkę i umysł podpowiadający nam z czego wyniesiemy większą korzyść. Spotkania i rozmowy po latach są najpiękniejsze.
Mimo świetnie oddanych realiów tamtej epoki książka ta pełna jest niedopowiedzeń, powtórzeń z poprzednich części czy też błędów samego autora.
Jedną z takich rzeczy jest powielanie wątku rozpaczy i chęci zemsty, z którym to mogliśmy się zapoznać w poprzednich dwóch tomach. Z zaburzeniami psychicznymi musimy zmagać się w tej części praktycznie w każdym rozdziale, na każdej stronie. Nie ma wytchnienia od tego motywu.
W powieści natrafimy też na kilka nie dokończonych wątków, które nie znajdują logicznego rozwiązania w zakończeniu, a zostają po prostu pominięte przez autora. Być może zapomniane. Jest to zabieg nie przyjemny, który nie czyni czytania atrakcyjną czynnością, a książki nie chce się nam kontynuować.
W powieści rzuca się w oczy błąd w nazwisku głównego bohatera Mitii. Prawdziwym nazwiskiem mężczyzny jest - Mitia Korpak, a w ostatnim tomie sagi kresowej figuruje on jako Mitia Kołpak.
Podsumowując książki nie polecam.
⭐4/10