Lepsi od Pana Boga. Reportaże z Polski Ludowej recenzja

Odkąd mamy w naszym pięknym kraju tak zwaną ''wolność słowa'' piszą wszyscy i wszyscy wydają. Temat czasów PRL- u również niewolny jest od różnych autorów, którzy piszą i piszą. Jedni piszą, bo wiedzą jak tam było, jak się żyło i jak to wszystko wyglądało, inni piszą, bo im się wydaje, że wiedzą.

Janusz Rolicki, autor zbioru reportaży pt. ''Lepsi od Pana Boga. Reportaże z Polski Ludowej'' należy do tych pierwszych piszących. Urodzony w 1938 roku, kiedy pisał swoje reportaże, był młodym, troszkę ponad dwudziestoletnim człowiekiem. Młody, chłonny umysł dziennikarza, który uprawiał reportaż wcieleniowy, albo tak zwane ''dziennikarstwo uczestniczące'', czyli popularne ''przebieranki''. Wiadomo nie od dziś, że ''swojemu'' mówi i pokazuje się zdecydowanie więcej niż jakiemuś tam dziennikarzynie z Warszawki.

Reportaże w tym zbirze są różne, jedne mniej ciekawe, inne bardziej, jednak wszystkie są bardzo prawdziwe. Ktoś kiedyś powiedział, i zdanie to ''chodzi'' po internetach, przypisywane coraz to, komu innemu, że Polska była najzabawniejszym barakiem w całym komunistycznym obozie wschodnim. Czy to prawda ? Oglądając, skądinąd świetne, filmy Stanisława Barei traktujące o tamtych czasach, można odnieść takie wrażenie.

Jednak czytając reportaże Janusza Rolickiego, można śmiać się, ale raczej gorzko i przez łzy. Jednak najsmutniejsze jest to, iż mimo upływania kolejnych dekad, mimo wszelkich zmian rządzących, ustrojów i władzy, tak naprawdę, pod warstwą odmienianej na wszelkie możliwe sposoby, ''wolności'', nic, albo zgoła, bardzo niewiele się zmienia. Zmienia się chyba tylko częstotliwość i skala wszelkich machlojek i przekrętów, afer i niedoróbstwa oraz prawa, które wciąż chroni bardziej sprawcę niż ofiarę.

Polecam ten zbiór reportaży, tym którzy przeżyli PRL, celem porównania z własnymi wspomnieniami. Tym którzy znają ten czas głównie z opowiadań celem weryfikacji posiadanych informacji, iż wcale nie byliśmy aż tak śmieszni. Każdy reportaż jest opatrzony komentarzem autora, a cały zbiór poprzedza przedmowa Cezarego Łazarewicza.

Na koniec, mojej recenzji, refleksja w postaci cytatu z mojego ulubionego Pieśniarza (celowo wielką literą)

''Nie bierz nic, co tam za darmo dają ci -
Ze szczerego serca nikt ci nic dziś nie da,
W przyszłość kraju nie wierz, ktoś se z ciebie drwi,
Ojcu wierz, a ojciec mówi - będzie bieda!''

(Korespondencja klasowa) - Jacek Kaczmarski