Recenzja książki Córy ziemi

Trzy siostry o włosach rudych niczym ogień, posiadające niezwykle zdolności zapraszają w progi hiszpańskiej winnicy. Zanim tam dotrzecie musicie przekroczyć skrzyżowanie, na którym czatuje sam diabeł. Stamtąd już widać posiadłość Las Urracas z dziwnym wiatrowskazem w postaci trzech srok. Przekraczając progi tej tajemniczej willi odetchnięcie od upałów, być może siostry poczęstują Was zupą z dyni, lub lampką najlepszego wina...
Zatopicie się w klimacie szepczących ścian i wyjącego zachodniego wiatru. Jeśli wsłuchacie się uważnie usłyszycie odgłos rosnącej winorośli.
Ale miejcie oczy i uszy szeroko otwarte! Istnieją tu demony zdolne ukrywać się nawet w płomieniach najjaśniejszego słońca. Obyście tylko nie byli świadkami bicia dzwonu - on wróży nieszczęście! Musicie wiedzieć, że każda z kobiet z tego rodu nosiła w sobie demona!

"Córy ziemi" to powieść obyczajowa utrzymana w mrocznym klimacie, który przypomina dobrą grozę. Tajemnicza klątwa rzucona na winnicę, która nie wydaje owoców, motyw opętania, kazirodczej miłości brata i siostry przywodzi mi na myśl powieści o charakterze gotyckim.
Bohaterki to niezwykle silne i niezłomne kobiety, które odważnie walczą o swoje prawa i miejsce w tej małej społeczności. Każda z sióstr o włosach czerwonych jak krew posiada niezwykłe zdolności i nie omieszka zawahać się by wykorzystać je przeciwko swoim wrogom. Jak wiadomo koniec XIX wieku to niezwykle trudny czas dla kobiet także dla sióstr Veltran-Belasco, które muszą stawić czoło uprzedzeniom tej małej społeczności. Nadmiar wiedzy czynił z bohaterek osoby niebezpieczne i stwarzające zagrożenie ówczesnej władzy. Dlatego główny wątek opiera się na walce o równouprawnienie.

Całość czyta się z zainteresowaniem, choć są takie momenty, w których autorka nie ustrzegła się absurdów, jednak warto przymrużyć na nie oko. Pierwszy raz czytam powieść, w której codzienność stapia się z pewna magią, a do tego jest mrocznie, pełno tu duchów i tajemnic. Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale w chwili lektury, już wiem, że sięgnę po poprzednią, debiutancką powieść "Las zna twoje imię". Komu polecam tę książkę? Wszystkim, którzy uwielbiają klasyczne powieści gotyckie, a przede wszystkim wielbicielom "Wichrowych wzgórz".
Kobiety z rodu Veltran-Belasco kradną w książce niejedną duszę - po tej lekturze stwierdzam, że skradły i moją,