Recenzja książki O zmierzchu

Ciekawy zbieg okoliczności, niby dwie zupełnie różne sprawy, jednak tuż przed rozpoczęciem lektury byłam na wizycie u lekarza, który powiedział mniej więcej coś takiego, że to przykre, iż w aktualnych czasach rozwój technologii przepłacam własnym zdrowiem...

Postęp cywilizacji, znikająca przeszłość, miejsca, które pozostają wyblakłym wspomnieniem, ludzie, którzy poszli w różne strony.

Czas biegnie bezlitośnie, młodość blednie, a pewne pragnienia popadają w zapomnienie, jednak czy czasem nie przywołujemy ich w pamięci? Nie zastanawiamy się nad tym jak mogliśmy lepiej coś rozegrać? W którym momencie popełniliśmy ten błąd, który sprowadził nas w miejsce, w którym jesteśmy? Mnie się zdarza.

O zmierzchu to nostalgiczna opowieść o wpływie bezdusznego postępu na nasze życie. I wcale nie jest on pozytywny, mimo całej poprawnej otoczki ma mroczne kulisy. Główny bohater wspomina zamierzchłe czasy swojej młodości, dzielnicę slumsów, w której się wychował, z której udało mu się uciec. Jest architektem, więc w dużej mierze miał wpływ na otaczające go zmiany.

Odnalazłam w tej historii sporo mądrości, sporo odnośników do własnego samopoczucia, do własnych przemyśleń. A takie książki działają na mnie sto razy bardziej, ale to chyba zrozumiałe.

Podobał mi się jej każdy element, bezpośredniość autora - tak, życie nie jest usłane różami, niezależnie, gdzie się znajdujemy; przeskoki czasowe; elementy łączące wszystkie historie w całość; brutalność istnienia; przedstawienie różnych sposobów przetrwania czy po prostu to co z nami zostaje po jej zamknięciu - coś co wszyscy wiemy, ale do czego już przywykliśmy, w końcu "takie jest życie", prawda?

Ode mnie 8/10. Świetna i mocna książka, bardzo polecam.

Przeczytałam ją w ramach współpracy barterowej z wydawnictwem Bo.Wiem.