Kronika pewnego miasta recenzja

Czy wybieracie się czasem w podróż, która wiedzie śladami jakiejś książki? Albo do miejsc opisywanych w jednej z powieści, która Was zauroczyła?
A może odwiedzacie jakieś miejsce ze względu na postać?

Ja z przyjemnością zaglądam w takie miejsca, a i coraz częściej o potencjalnych miejscach moich wojaży czytam, czasem zupełnie nieświadomie, nie przeczuwając nawet, że będę chciała kiedyś tam być.

Tym razem dzięki kolejnej niewielkiej książeczce od Wydawnictwa Książkowe Klimaty dałam się uwieść klimatowi pewnego miasta, Rethimno, znajdującego się na Krecie, czyli ponownie Grecja :)

Autor, Pandelis Prevelakis, jeden z największych greckich prozaików, który urodził się właśnie w Rethimno i spędził tam dzieciństwo, z ogromną estymą opisał zapamiętaną codzienność tego miasta, a ma ono bardzo ciekawą historię i co widać na zdjęciach, jakie można znaleźć w internecie, bardzo ciekawą architekturę.

Okresem największej świetności miasta był wiek XVI i początek XVII, kiedy było jednym z głównych ośrodków nauki i sztuki. Wtedy też Wenecjanie zbudowali tam potężną fortecę La Fortezza oraz port z latarnią morską, która miała służyć do obrony przed piratami, w tym przed słynnym Barbarossą. W 1645 roku miasto zajęły wojska tureckie, a okupacja ta trwała aż do 1897 roku. W tamtym okresie wygląd miasta bardzo się zmienił. Kościoły zostały zburzone lub zamienione w meczety, a miasto nabrało cech typowo muzułmańskich. Od 1898 roku Kreta była autonomicznym państwem z własną konstytucją i rządem. W 1913 roku wyspa została przyłączona do Grecji, a w 1923 roku z Retimno i z całej Krety wysiedlono pozostałych tam Turków oraz zislamizowanych Greków. I to właśnie ten okres wybrał Autor by opisać miasto swojego urodzenia z ogromną nostalgią.

Ot zwyczajne codzienne życie, ale opisane niecodziennym, bo poetyckim językiem. Tak naprawdę, to jest to kronika, w której czuć melancholię i tęsknotę za dawnym życiem, którego już nie ma (chodzi oczywiście o czasy, w których Autor pisał tę książkę), gdyż po jego długiej nieobecności miasto popadło wręcz w ruinę.

Wiem, że teraz miasteczko wygląda inaczej, ale ja z przyjemnością zobaczyłabym poczciwych staruszków siedzących z gazetami.
Może jeszcze mi się uda?