Pompon w rodzinie Fisiów recenzja

 Po tylu zachwytach i rekomendacjach - wypożyczyliśmy. Historia smoka, który wylazł z kanalizacji i zamieszkał w rodzinie Fisiów ubawiła mnie mocno. Pompon to taki współczesny, spolszczony Alf, nawet niewielki koci wątek ma podobne ujęcie.
 Dzieci poczekają nieco na lekturę, bo nie wydają mi się grupą docelową. Całość raczej dla ukształtowanego odbiorcy.
 Moja nadwrażliwość wyłapała niepotrzebny w książce dla dzieci produkt placement (może i zabawne, że dinosmoczyca nazywa się Pepsikola, ale czy potrzebne?) i poczuła się zraniona twierdzeniem dziewczynki o bracie, że nie znajdzie jej żelków, choćby zdechł. Dziewczynka kłamie, bo musi, razem z bratem kłamią, bo muszą, dopiero gdzieś później jest zdanie, że marnie się czuje z tym kłamaniem, ale musi. Ciekawe. No i czy jedną z najczęściej opisywanych cech smoka musi być odbijanie się po jedzeniu (określane wprost jako bekanie)? Czy jego jedzenie musi być obrzydliwe? Czy jedną z ilustracji musi być piesek robiący kupę? Nie wiem, w jakim celu autorka wprowadza do książki dla dzieci zajawkę komiksu o Barbarelli - toć współczesne dziecko sobie "wygugla" i... I po co? Wiadomo wszak, że co się zobaczy, to już się nie "odpaczy".
 Na plus: baaaardzo świetne ilustracje (poza tą z pieskiem), za nie - zwyczajowo - dodatkowa gwiazdka.