Gra złudzeń recenzja

Wiem, że w książkach teoretycznie wszystko już było i możemy liczyć głównie na oryginalność w formie przekazu, ale mimo to na szczęście dość często bywam pozytywnie zaskakiwana przez autorów. Tak naprawdę po raz pierwszy trafiłam na powieść, przy której musiałam się upewnić, co do tytułu, bo niedawno czytałam łudząco podobny początek.
Gdy zapoznałam się z opisem "Gry złudzeń", wiedziałam, że będę chciała się za nią zabrać jak najszybciej, więc skusiłam się na audiobook, mimo że interpretacje Anety Todorczuk już kilka razy raniły moje uszy i niestety tę historię też skutecznie masakrowała swoim zmanierowanym głosem. Fabuła sama w sobie wciągnęła mnie na tyle, że postanowiłam mimo wszystko wytrzymać do końca, dużą rolę odegrało tu to podobieństwo do powieści "Śmierć nie ucieknie", a potem także do jednego z tomów Chyłki, jednak nie zdradzę z którym, bo to byłby już znaczny spojler.
Kasia Magiera ma już na swoim koncie kilka książek, jednak przyznaję, że wcześniej o niej nie słyszałam. Ma całkiem przyjemny styl, bez fajerwerków, bez jakoś wyjątkowo zamotanych wątków, ale ja tam lubię zrobić sobie przerywnik takim mało wymagającym kryminałem, mimo że ten był naprawdę wyjątkowo mało oryginalny, bo oprócz bliźniaczych wątków do wyżej wymienionych powieści, jest tutaj dużo schematyczności.
Paradoksalnie całość wypadła dość dobrze, oczywiście nie oceniam jej przez pryzmat ram gatunku czy prawdopodobieństwa opisanych zdarzeń, bo wtedy trudno byłoby znaleźć coś pozytywnego, ale może spełnić idealnie rolę powieści czysto rozrywkowej. Bohaterowie dają się lubić, choć są stereotypowi do bólu - gliniarz z przeszłością i nałogami, aktoreczka będąca femme fatale, niestępliwa pani prokurator...
"Gra złudzeń" to książka, którą porównałabym do filmowych komedii romantycznych - możemy przewidzieć fabułę od początku do końca, bez problemu zgadniemy, co powiedzą bohaterowie w danych scenach, ale mimo to oglądanie ich sprawia przyjemność. I tak właśnie jest z historią przedstawioną przez Kasię Magierę.
Moje 6/10