Przypowieści Piękne Brata Jakuba recenzja

Taka krótka książeczka. Boję się, że moja recenzja będzie tak samo długa. Mało tego, jak tu napisać coś mądrego, ciekawego, kiedy tekst, z którym masz do czynienia jest taki skondensowany z jednej strony, a z drugiej taki celny, jak to obecnie na komentarzach na facebooku mówią (piszą): „w punk”! Ciężko się zmierzyć z taką materią. Nie mniej spróbuję...
Brat Jakub z Jerozolimy można powiedzieć, prowadził działalność „misyjną” przed Jezusem. Dlatego też nikogo nie musiał nawracać. Chciał tylko przypomnieć swoim rodakom, jak bardzo często zapominają o naukach i przykazaniach, które dał im Bóg. A pochodził z rodu kapłanów. Zobaczył więc wszystko dobre i wszystko złe i umiłowawszy Boga, chciał przypomnieć co jest ważne, a co mija bezpowrotnie, bez żadnej wartości.
Wiele przysłów czy powiedzeń sprawdza się w tych opowieściach: „Nikt nie jest prorokiem we własnym kraju”, „Prawda boli” i wiele innych.  Jakub nie uważa się za proroka, ale przypowieści, którymi obdarza słuchaczy są naukami, które nie wszyscy przyjmują chętnie. Znowu jako „czarny charakter” występują faryzeusze. Ci, to chyba nigdzie nie mają „dobrej prasy”.
Przypowieści mają jak najbardziej aktualny charakter, ale wiele z nich zostanie przez czytających odrzuconych. Feministki oburzą się na „Przypowieść o wiernej żonie”. Jak można być taką naiwną i spędzić życie z człowiekiem, który traktował ją bardzo źle? Ale przecież „Gdy na łożu śmierci pozostała sama w domu nikt do niej nie przyszedł. Był przy niej tylko mąż”. To najważniejsza część tej przypowieści. Alegoryczna (jak większość) opowieść o wiernym słudze, jest tak naprawdę kwintesencją wiary w Boga, ale czy można się zadłużać, stracić wszystko, tylko po to, żeby się przypodobać Bogu? To nie mieści się we współczesnych standardach.
Wiele przypowieści jest o tym, że czekamy na Boga, a kiedy do nas przychodzi to w ogóle go nie zauważamy, nie wpuszczamy go, nie idziemy za nim. Przecież sami wszystko lepiej wiemy, posiedliśmy całą wiedzę, a tę, której nie posiedliśmy, posiądziemy lada chwila, gdzie miejsce dla Boga. Świat współczesny nie potrzebuje Boga?
I nagle mamy 70 kartek, które możemy przeczytać w ciągu godziny. To tylko ulotna chwila w codziennej gonitwie. Ale jak masz ochotę tę chwilę poświęcić na coś innego, na coś, czego zwykle nie robisz. Na chwilę zamyślenia, na chwilę kontemplacji. To tylko moment. Może jednak ten moment właśnie sprawi, że szał zakupów, podążanie za przyjemnościami, orgia rozrywek, wydadzą się trochę mniej ważne, trochę mniej ciekawe?
Wtedy zerkniemy na przypowieść o bogaczu, który rozdał cały swój majątek, ale „dobroć rzucona w ciemność zatraca się i idzie w zapomnienie”. I znowu zwątpimy. Dalej przeczytamy przypowieść o matce mordercy. To chyba jedna z „najmocniejszych” przypowieści. Morderca zamordował matce syna, a ona przyjęła go i nie odrzuciła, gdy dokonał ekspiacji i wyraził skruchę. Jakże trudno to pojąć? Przyznaję, że nie potrafię sobie tego wyobrazić. Rozumiem ideę, ale nie wiem jak można się tak zachować. Wszak napisane jest w Piśmie: „oko za oko, ząb za ząb”. Nikt nie miałby matce za złe, gdyby wydała go katu.
Najpiękniejsze są przez to opowieści o miłości właśnie, bo to też przecież opowieść o miłości. I przypomnienie o tym, że miłość do Boga jest najważniejsza.
Koniec Jakuba jest smutny, bo ludzie go nie obronili. Faryzeusze zawsze znajdą odpowiedni moment, odpowiednią chwilę, żeby postawić na swoim.
Tak jak nigdy, jeszcze bardziej: warto czytać!